A TÚA MIRADA
.
A túa mirada
non retén nada,
canciño amigo,
e por iso ládrasme,
e por iso ladras e ladras;
a túa mirada
nada retén e mira
con todo o amor do mundo,
cunha ternura suprema;
non es meu, can amigo,
mais mírasme tan fixamente
que de certo non sei se me miras ou non,
ignoro se algunha vez me viches.
Nós, os homes, somos como somos
porque retemos coas mans e cos ollos
as cousas, os obxectos, as tonterías…
As cousas deste mundo
móvense todas,
andan sempre movéndose
dun lado para outro…
E nós somos homes
porque as retemos, as gardamos,
escondémolas con silencio
da vista dos outros.
E anque se moven as cousas
no noso escondite,
nós equivocados, cremos
que as detemos.
E porque as detemos, ou cremos
que as detemos e gardamos
somos donos de dúas cousas:
do silencio e da palabra.
Si, porque escondemos e gardamos
cousas nun espazo de noso,
aprendemos a calar co silencio
e a falar coa palabra.
Por iso os homes falan, e calan,
e non somos deuses, e non somos como ti,
canciño amigo.
francisco candeira
Esta entrada foi publicada en
Uncategorized.
Ligazón permanente.