A TÚA MIRADA

.

A túa mirada

non retén nada,

canciño amigo,

e por iso ládrasme,

e por iso ladras e ladras;

a túa mirada

nada retén e mira

con todo o amor do mundo,

cunha ternura suprema;

non es meu, can amigo,

mais mírasme tan fixamente

que de certo non sei se me miras ou non,

ignoro se algunha vez me viches.

Nós, os homes, somos como somos

porque retemos coas mans e cos ollos

as cousas, os obxectos, as tonterías…

As cousas deste mundo

móvense todas,

andan sempre movéndose

dun lado para outro…

E nós somos homes

porque as retemos, as gardamos,

escondémolas con silencio

da vista dos outros.

E anque se moven as cousas

no noso escondite,

nós equivocados, cremos

que as detemos.

E porque as detemos, ou cremos

que as detemos e gardamos

somos donos de dúas cousas:

do silencio e da palabra.

Si, porque escondemos e gardamos

cousas nun espazo de noso,

aprendemos a calar co silencio

e a falar coa palabra.

Por iso os homes falan, e calan,

e non somos deuses, e non somos como ti,

canciño amigo.

 

francisco candeira

Deixar un comentario