.
Falabamos emocionados de poesía
por non falar dolorosamente intensos
das amigas que non tivemos.
E entramos casuais
nunha Estazón de Trens
e unha muller embarcou
pra darnos conta que tiñamos
que calar.
Soubemos onde estabamos
porque esa muller decide partir.
Despois discutimos
sobre quen queda e quen parte.
Acaso non nos quedamos nós no andén
ao mirar partir o tren:
acaso partimos nós nese tren
e acaso quedou no andén a muller
que partira.
Só o recordo ou o desexo o saben.
O Pomar 