.
Á noite os balouzos son brazos
e os escorregas pernas deslizantes
por onde o neno se fuga,
ese neno que respira como unha árbore
movente máis…
Ese neno fun eu porque nunca morrín
nun ar estranxeiro.
Ese neno nunca fun eu porque brilla
na mirada das estrelas
e no monear das flores.
Ese neno é como os outros nenos
porque sabe da alegría
e do bris
e nunca lembra chaves
e só recoñece a memoria
nunha moeda achada
nun xardín de xogos
na mendiga noite.
francisco candeira
O Pomar 