.
ofréceme contemplar tres formigas
a evadirse prudentemente
da súa columna, que sobe e baixa
o valadiño en que estou sentado.
No chan camiñan as tres ínfimas formigas.
Móvense, sinuosas, entre o sol e a sombra,
pois un arbusto reflecte as súas follas
na grava ennegrecida
onde apoio os meus pés.
Mais un bris desloca e confunde e mistura,
presuroso, os espazos de sol e os espazos
de sombra. E así, onde antes era o sol,
agora é a sombra,
e onde hai un intre era a sombra, agora é o sol.
E as formigas reciben o sol e a sombra,
ou pasan, cando amaina, do sol para a sombra
e da sombra para o sol.
(Unha ponta de cigarro, coa cinza
moi visíbel, é algo tremendamente grande
para a vista, case unha torre derrotada).
Tras contemplar as tres diminutas formigas
e a columna toda que se dispón
(ondulante) enteiramente na sombra,
atravesando o valadiño,
podo pensar que estas tres formiguiñas
andan a xogar co sol e coa sombra,
xa recordando o sol, xa recordando a sombra,
e coa sombra no sol e o sol na sombra –
axudadas polas follas e o bris.
E tal como o sol entra no inverno
ou como as tebras poden sorprender o verán,
eu podo pensar que hai un movimento lúcido
que demuda a vida (en alegría, asombro, fermosa sorpresa)
se, transmutándose, se sublevan corazón e pensamento.
O Pomar 