.
moi importante, moi solitário,
e un edificio que están a derrubar.
No paseo nace unha herba
moi verde entre os paralelopípedos
de pedra e entre as pedriñas:
pasa moi pouquiña xente, case ninguén.
En frente, percorrido
polo silencio de gatos noctámbulos,
hai outro paseo
limitado por un gran muro branco
entre dúas antigas farolas de rúa.
Na parte superior deste muro, na terra,
nace e trepa unha enredadeira
que avanta cara abaixo e cara arriba,
enorme, a través dunha rede alta.
Esta trepadeira con flores violetas
entra polos meus soños adentro
levándome ás rexións da miña infancia,
cando eu xogaba cunha trepadeira.
Agora, á noite, trepa tamén a miña infancia.
O Pomar 