.
presidida, fóra, por un cácano (os froitos
son moi doces e da cor das laranxas).
Beixo as paredes deste pardiñeiro
con tellas novas
querendo rubir como ascende
unha avelaíña de luz ou unha barata
só disposta a procurar no escuro.
Beixo estas paredes (esta única parede perdida)
e non beixo unha sombra
nin a ausencia dunha sombra
(non podo beixar as sombras
das persoas que coñezo:
a miña avoa, que recitaba versos
de Rosalía
-nunca saberei por qué non souben bicala
cando me acenou o último adeus-,
o meu bisavó que no retrato
usa barba sen bigode)
Debo de estar a beixar unha presenza oculta
do tempo: a pura ausencia
da ausencia de sombras.
Debo de estar a beixar un carreiriño de terra
feito destraidamente no interior desta estancia
tal como un neno modela para un belén
un riacho con papel de prata.
Creo que estou a beixar esta parede
(estas paredes recuperadas)
e creo que estou beixando un exército
desarmado de sombras,
ou desarmado e armado de sombras:
isto é, non estou soñando,
estou a beixar un exército de nubes,
chorando, e case non me avergoño
de estar chorando
porque estou beixando
unha nube,
ou unha nube gris
e unha patria branca, moi branca, branquísima.
O Pomar 