.
A morte puidera non existir.
A morte existe porque existe
o Poder
o Diñeiro
o Sistema
a Economía
o Estado
o Capital
o Idioma
a Patria
a Escola
a Universidade
a Familia
a Historia
a Relixión
e outras cousas máis polo estilo
(e con esta enumerazón
non quero ofender a ninguén – !Coidado! !Quede claro!)
Mais a morte podia ser cousa distinta, podia non existir…
ou melhor: podía existir doutra maneira.
O morrer inesperado sería moi doloroso, non tráxico.
E quen vai morrendo preso ás mans dos amados – máis que vellísimo –
sentiría tristura e pena, e dolor pura, non dolor tráxica.
Mais a morte, se non existise, é un traspaso
dunha nube pequeniña a outra nube diminuta
que, entrechocando, acenden un sol humano (divino):
acéndese un sol visíbel (pequeniño e grande) e non se deixa
nada: vai crecendo a irmandade, a igualdade, a fraternidade
e a sabeduría. Deixamos moito, todo: alegría.
Abandonamos a liberdade con pena (comprensón) – non con dolor.
A nosa desaparizón sería celebrada
no cume dun monte, vestidos os irmáns con togas frouxas, negras,
co rostro oculto (cuberto), e só se vería un círculo inmenso
de mans, entrelazados os dedos, baixo unha noite de luar intenso:
e as mans todas brillando como nunca. E en silencio
unha coruxa de catro rostros diante.
E todos saberían que mañá danzarían xuntos,
traballando e rindo, batallando, baixo un sol bo e poderoso.
O Pomar 