.
A luz de arriba, do teito, está apagada.
Entro no cuarto de baño como quen entra
nunha bocarribeira.
Axiña abro a villa do meu lavado.
E entón xorde de socato un río,
un río á noite, escuro, correndo
con todo o silencio dos deuses á noite,
rodeado de plantas e perfume de champú,
con palabras en círculo e rectas sonoras.
Estou na ourela do río da miña villa
mollando a sombra do meu corpo,
a carne en sombra do meu corpo,
non o meu corpo branco que aman
mulleres moi brancas na sombra,
non o meu corpo que entra escuro
nas albas máis isoportabelmente
brancas de outros homes condenados.
Estou na bocarribeira da miña villa
espreitando as sombras dun río fondo
a través destes canos invisíbeis
que van do meu cuarto de baño
aos ríos subterráneos da cidade.
E unha certa sombra de min escapa
pola canería: solitaria, sobrante,
case allea. (Estudiarei a morte de Antínoo).
(E estudiarei, e non serei quen de medir
o Tempo branquísimo que, sen eu saber,
habitaba na sombra dos xoguetes da infancia).
Estou pois na ourela dun río profundo
cando, escuro, estou á beira do meu lavabo.
Estou nun bosque verde, oloroso, en sombra.
Mais axiña acendo as luces de apliques, tan próximas,
a cada lado do espello, primeiro unha, despois outra.
Non acendo a luz do teito, a central.
E entón véxome enseguida entrando
pouco a pouco na alba dun Hospital.
Este Hospital sería un Hospital de verdade
se acendera a luz de neón do teito.
Pero non a acendo. Estou na alba.
Estou na alba dun falaz Hospital.
Aínda non saín á rúa: non hai xente.
O Pomar 