Arquivos diarios: 04/05/2017

O COSTA DO VEZ

.

               Este restaurante, que fora descoverto por min, alá pelo tempo das “vacas gordas”, na época anterior á “crise” neo-liberal-europeia-ó-norte-americana, que inevitábelmente nos viria cair encima como patinhos.  O que mais afectou á nossa bolsa e á nossa vida, foi o “câmbio de moeda” que d’um só batacazo, nos arrebatou a mitade do ordenado.  Ficava ó lado dos Arcos do Val do rio Vez, nunha casa de labradores, toda feita de pedra e rodeada de vinhas altas, que lhe davan encanto e frescura no vrán.  Chamava-se daquela “O Grelo”, fomos com frequência durante anos, apesar dos trinta e tal kilómetros que havia que percorrer desde Monzon, pola antiga e sinuosa, ainda que bela estrada nacional.   O prato estrela, era o “bacalhau á lagareiro”, divinamente preparado e acompanhado de batata á murro.  Depois mudou de nome e modernizou-se, e talvez muda-se também de cozinheira, porque a cozinha baixou muito.  Assim passaron os tempos, até que hoxe em dia, sexa possíbelmente o melhor sítio para comer de toda a província de Viana do Castelo.

LÉRIA CULTURAL

MISTERIOSO MAR

.

Todos os mares teñen un misterio.

O mar que está ante min,

este mar que ondea aquí en Lisboa

mecido por vaivéns de seu,

recría ondas de lonxanos mares,

aporta vagas senlleiras:

vagas

inexcrutábeis como um segredo,

longas cal unha voz

de profunda caverna

chea de mensaxes saudosas

e lembranzas eternas.

Este mar grandioso, exaltado, libre

traime a túa alma chea de degoros.

 

Cada barco é case todos os barcos.

Cada naufraxio é case todos os naufraxios.

Cada abismo é case todos os abismos.

Cada onda é case todas as ondas.

Cada onda arrastra un agarimo.

e encerra un designio.

Cada onda acorda anacos do teu soño,

rapta verbas inaudíbeis dun deus.

Cada onda persegue algunha historia:

unha historia

indescifrábel como as velhas árbores

abaneadas por primaveras novas,

clara como as palabras sospeitadas.

Cada onda procura algún misterio

comprensíbel para todos

e para todos tamén inefábel…

 

E quedamos calados, abraiados,

Tal vez sós ou tal vez acompañados

 

E indecisos quedamos

ollando, coas nosas preguntas suspendidas.

 

francisco candeira