GOZO DO ENFÁTICO TRINO

nesta lúbrica alborada ateigada de avelairas…

Neste cuarto alado por soños

sen presenza de careixas

síntome iluminado

e, moi ledo, xa todo me namora:

Mundo e Luz (non esa cinza)

E tamén – agasallado por ti

e por estas tellas (cadernos ruborizados

imbricando sabeduría cuxas letras

unha neve de antano xa borrou) –

as follas máis novas dos amieiros,

seivas ocultas,

veigas onde brillan viñas,

o vento e as carqueixas,

mil camiños andados, outros mil que non pisei,

catro cores quentes para catro aves,

todas as barallas por cadubar,

chanzos de luz,

arume orballado,

lerias e trebellos coruscantes,

mil libros nacidos da pedra e do aire,

mil alboradas, mil tardes, mil noites

abertas entre a memoria e o olvido.

FRANCISCO CANDEIRA