.
Lisboa é un palco nítido de soños
esquecido no ventre das gaivotas
nas azas fatalistas da Saudade
no silencio de cinza das súas pombas
percorrendo o ceo branco da cidade.
!Lisboetas – deixai mentir convosco –
non hai fogo en Lisboa, no Chiado!
Tristes gaivotas soñan con o Bosco
e as pombas algún soño alucinado
ben lonxe do Rossio, alén do Texo.
(Recordo “As tentaçoes de Santo Antao”:
¿é un Incendio Lúcido o que eu vexo?
¿é acaso un Navegante? ¿Diogo Cäo?)
Lisboetas, deixai dicir convosco:
voltarán pombas, soños e gaivotas.
.
francisco xosé candeira
O Pomar 