Unha vez chegou un cura novo a unha parroquia, e o sacristán contoulle que a xente de alí era moi descrida. Entón dixo el: —Cala, que habemos facer unha cousa para asustalos. Conque o domingo mandoulle ao sacristán que se puxese nunha trabe da igrexa cun tizón aceso, e el comezou a misar. Cada vez que o cura dicía “refunga, Deus”, o sacristán rañaba no tizón e saltabam tantas charetas que a xente agrimaba co medo. Mais unha vez as charetas non saltaron. Entón o cura berrou: —¡Refunga, refunga, Deus! E o sacristán contestoulle: —¡Refungo eu, que queimei os dedos!
HÉRCULES DE EDICIONES – PISÓN, X.; LOURENZO, M.; E FERREIRA, I., 1998: CONTOS DO VALADOURO, ED. A NOSA TERRA, VIGO.
O Pomar 