
O desarrolho da lírica monódica no século VI cara a unha maior variedade, expressibidade e flexibilidade em poetas como Safo, Alceo, Íbico e Anacreonte non pode probar-se no caso da lírica coral. Xá sexa por accidente histórico, pola popularidade da monodia ou pola decadência real do xénero, conservou-se muito pouca lírica coral entre Estesícoro e Simónides. Temos alguns versos de Laso de Hermíone, do qual se afirma que introduxo os concursos ditirâmbicos em Atenas, baixo Pisístrato e competíu contra Simónides. Também escrebeu um poema asigmático, Centauros, e um poema sobre a morte dos filhos de Niobe. Um peán de um tal Tínico de Calcis, talvés no século VI, ganhou a admiraçón tanto de Esquilo como de Platón, mas só se conserva unha pequena frase. Seguramente non disminuírom as ocasións relixiosas e sociais para a poesía coral. Polo contrário, as repressentaçóns e concursos musicais seguirom tendo um papel importânte na vida cultural dos séculos VI e V em Grecia, tanto em festivais públicos, xa foram locais ou panhelénicos, como nas Côrtes ou casas de tiranos e nobres, unha importânte fonte de patronazgo para poetas viaxeiros, Himnos, peanes, ditirambos e partenios seguirom representândose em celebraçóns relixiosas, mentras que os encomios, endeixas, epitalamios e odas de victória eram encargados por dirixentes ou nobres para festas privadas. Muitas destas últimas, como veremos no caso de Píndaro, se alargabam ao público em xeral, como oferta da magnificiência que mostraba a alta categoría do organizador dentro da comunidade. Axudada pola expansón dos grandes festivais públicos, como as Dionisíacas e Panateneas atenienses no século VI, e estimulada polos axitádos acontecimentos políticos de princípios do século V (o ascenso dos poderosos Estados tirânicos sicilianos, a derrota dos persas e dos cartaxinêses, a afirmaçón conseguinte da polis grega e das suas tradiçóns), a lírica coral alcançou um novo florecimento na metade do século V, na obra de Simónides, Píndaro e Baquílides. Xunto com os numerosos festivais locais para os quais forom compostos os seus cantos, poetas corais como Alcmán ou Estesícoro, os quatro grandes festivais internacionais, Olímpicos, Píticos, Nemeos e Ístmicos, cobraron unha importância especial para a lírica coral do século V. Celebrarom-se com um elaborado cuidado as victórias atléticas, reservando para todos os tempos a gloria num monumento cantado imperecedeiro. A maioría das odas de victória ou epinicios de Píndaro, o mais grande corpus de unha só pessoa que se conserva na lírica coral, celebraban victórias destes quatro festivais. Desde os tempos helenísticos, os poemas están divididos em quatro libros de acordo com o festival em questón. Encargadas polo vencedor ou pola sua família, estas odas eram representadas no festival ou, mais comúnmente nas celebraçóns das cidades orixinárias do vencedor ao seu retorno triunfante. Se o vencedor era um dirixente, como Hierón de Siracusa, Terón de Acragante ou Arcesilao de Cirene, as celebraçóns podíam ter categoría importânte de festivais estatais, e o poeta apuntaba entón para a grandeza e solemnidade apropriádas para a ocasión. Ainda que a lírica coral neste período, continua reflexando os temas relixiosos e o tôm dos seus inicios, cantos de celebraçón dos deuses, existe um interesse mais consciente pola arte literária, a seriedade moral da poesía e as preocupaçóns intelectuais, políticas ou estécticas.
P. E. EASTERLING E B. M. W. KNOX (EDS.)