Podería ser que para descrever o universo, tenhamos que empregar variadas teorías diferentes, em situaçóns diferentes. Cada teoría podería ter a sua própria versón da realidade, mas segundo o “realismo dependente do modelo”, isso só sería aceitábel se as prediçóns das teorías concordáram nos dominios em que estas se solapam, é dizer, em que ambas podem ser aplicadas. Tanto se a “teoría M” existe como unha formulaçón única ou como unha rede de teorías, conhecemos algunhas das suas propriedades. Em primeiro lugar, o “espaço-tempo” da “teoría M” tem once dimensóns em lugar de dez. Os “teóricos de cordas” xá tinham suspeitado desde fai tempo, que a prediçón de dez dimensóns debería de ser corrixida, e trabalhos recentes demonstrarom que efectivamente unha dimensón tinha sído deixada de lado. Ademais, a “teoría M” pode conter non só cordas vibrantes, senón também partículas puntuais, membranas bidimensionais, burbulhas tridimensionais e outros obxectos que resultam mais difíceis de repressentar e que ocupam todavía mais dimensóns espaciais, até nove. Som chamados “p-branas” (onde “p” vai desde cero a nove). ¿E que poderíamos dizer sobre o enorme número de maneiras de curvar as dimensóns pequenas? Na “teoría M” as dimensóns espaciais adicionais que formam o espaço interno non podem ser curvadas de maneira arbitrária, xá que as matemáticas da teoría restrinxem as maneiras possíbeis de fazê-lo. A forma exacta do espaço interno determina os valores das constantes físicas, como a carga do electrón, e a natureza das interaçóns entre as partículas elementais; em outras palabras, determina as leis aparentes da natureza. Dizêmos “aparentes” porque nos referímos a leis que observamos no nosso universo – as leis das quatro forças e os parámetros como as massas e as cargas que caracterizam as partículas elementais – , mas as leis mais fundamentais som as da “teoría M”. Polo tanto, as leis da “teoría M” permitem “diferentes universos”.
STEPHEN HAWKING E LEONARD MLODINOW
O Pomar 