Ademais da questón das dimensóns, a “teoria de cordas” adolecía de outra característica incómoda: parecía que había polo menos, cinco teorias diferentes e milhons de maneiras nas que as dimensóns adicionais podíam curvar-se, o qual conduce a unha multitude embaraçosa de possibilidades para os que abogavam que a “teoria de cordas” era a “teoria única” de tudo. Logo, por 1994, começou-se a descubrir dualidades -que diferentes teorias de cordas, e diferentes maneiras de curvar as dimensóns adicionais, som simplesmente maneiras diferentes de descreber os mesmos fenómenos em quatro dimensóns-, Ademais, descubriu-se que a “supergravidade” também está relacionada com as outras teorias dessa maneira. Os teóricos de cordas, estám convencidos agora de que as cinco diferentes teorias de cordas e a supergravidade, som simplesmente diferentes aproximaçóns a unha teoria mais fundamental, cada unha das quais resulta válida em situaçóns diferentes. A “teoria mais fundamental” é a denominada “teoria M”, como afirmamos antes. Ninguém parece saber que significa a “M”, mas pode ser “Mêstra”, “Milagrosa” ou “Misteriosa”. Parece participar das três possibilidades. Ainda estamos intentando descifrar a natureza da “teoria M”, mas pode que non sexa possíbel conseguílo. Podería ser que a tradicional expectativa dos físicos, de unha só teoria da natureza sexa inalcanzábel e que non exista unha formulaçón única.
STEPHEN HAWKING E LEONARD MLODINOW
O Pomar 