Arquivos diarios: 07/11/2021

ESCRITORES HISPÂNOS (EMILIO BALLAGAS)

Ballagas, Emilio (Camagüey, 1910-1954). Importânte poeta cubano que participou nas duas correntes vanguardistas de maior envergadura no seu país: La poesía “pura” e La poesía “comprometida”. Foi um promotor da beleza verbal e sonora dos ritmos e tradiçóns afroantilhanas. Sobre o tema, compilou unha “Antología de la poesía negra hispanoamericana” (Madrid, 1935, 2ª ed. 1944) e escrebeu um “Mapa de la poesía negra americana” (Buenos Aires, 1946). No seu libro “Júbilo y fuga” (1931) o seu rechazo do mundo real, debe-se tanto ao seu temperamento como aos seus modelos literários: Juan Ramón, Lorca e Alberti. O seu “Cuaderno de poesía negra” (1934) demonstrou que um poeta branco pode asimilar e recrear a musicalidade e o ritmo dos cantos negros. Outros poetas continuarom por este caminho. Escrebeu também “Elegía sin nombre” (1936), “Nocturno y elegía” (1938) e um neorromântico “Sabor eterno” que desarrolha os temas do amor frustrado e do amor perdido. “Nuestra Señora del mar” (1943) resultou um fracasado intento de escreber poesía relixiosa. “Cielo en rehenes”, publicado primeiro em “Obra poética” (1955), é unha procura de novos estilos e formas de expresón.

OXFORD

ESCRITORES HISPÂNOS (JOSÉ AGUSTÍN BALSEIRO)

Balseiro, José Agustín (Barceloneta, 1900). Ensaista e Poeta portorriquenho. “La ruta eterna” (Madrid, 1923) e “En vela mientras el mundo duerme” (1953) som duas novelas de escaso valor, ao igual que a sua produçón poética temprán, exemplificada por “La copa de Anacreonte” (Madrid, 1924), imitaçón servil do modernismo de Darío. A sua poesía posterior resulta bastante mais interesante, especialmente “Pureza cautiva” (1946), “Saudades de Puerto Rico” e “Vísperas de sombra”. Balseiro foi durante algúns anos professor de literatura espanhola na Universidade de Miami. Como crítico musical e literário escrebeu “Novelistas españoles modernos” (1933), “El Quijote de la España contemporánea” (1935), “Expresión de Hispanoamérica” (1960-1964) e “Seis estudios sobre Rubén Darío” (Madrid, 1967).

OXFORD

ESCRITORES HISPÂNOS (JAIME LUCIANO BALMES URPIÁ)

Balmes Urpiá, Jaime Luciano (Vic, 1810-1848). Filósofo e, em palabras de Menéndez y Pelayo, o melhor xornalista político da Espanha do século XIX. Estudou no seminário da sua cidade natal e na Universidade de Cervera. Foi ordenado sacerdote e posteriormente professor de matemáticas, trabalho que desempenhou até 1840 quando dedicou toda a sua enerxia à política e à literatura. Fundou e escrebeu em “La Sociedad” (recopilada em Barcelona, 1943-1944, dous volûmes) e em “El Pensamiento de la Nación” (Barcelona, 1844-1845, três volûmes). 0 seu primeiro libro, “El protestantismo comparado con el catolicismo en sus relaciones con la civilización europea” (1842-1844, quatro volûmes), com o qual ganhou fama imediata e unha grande popularidade. Escrebeu-o como resposta às teses defendidas polo protestante Guizot no seu libro “Histoire générale de la civilisation en Europe (1828). A sua obra mais conhecida foi “El criterio” (1845), à qual seguíu “Cartas a un escéptico en materia de religión” (1846), ambas publicadas em Barcelona. A sua obra filosófica mais extensa é a metafísica “Filosofía fundamental” (1846). Em 1847 publicou “Escritos políticos y Filosofía elemental”. A pesar de ser um escolástico, Balmes a miúdo renega do tomismo em favor do sentido comúm, razón pola qual foi muito admirado em Espanha. Também está influido por Leibniz e Descartes. A sua enerxía de cruzado e o seu estilo directo ganharom-lhe um lugar na Real Academia Española. A primeira ediçón das suas “Obras completas” (Barcelona, 1925, 33 volûmes) foi superada pola da Fundaçión Balmesiana de Barcelona (1948-1950, oito volûmes).

OXFORD