Arquivos diarios: 13/07/2019

ASSASSINATO NA TORRE DE LONDRES

O día seguinte, foi-lhe ofertado pelo rei a embaixada da Dinamarca. Mas, non conheciam bem a Overbury. Este compreendeu em seguida que, em vez de ser nomeado para um cargo de honra, tratába-se de afastá-lo e, testarudo como bom escoçês, negou-se a aceitar o nomeamento. Entón Xacobo I, permitiu-lhe elexir entre Dinamarca e a Torre de Londres. Overbury optou pela segunda e, o 26 de Abril de 1613, foi encarcelado nela, meio enlouquecido pelo furor e sem deixar de proferir as piores inxúrias contra Lady Essex. O rexíme penitenciário, aínda que confortábel, calmou-o um pouco e, durante quatro meses, dirixíu a Rochester cartas desgarradoras, ás quais, desde logo, o belo Robert non se dignou responder. Entretanto Lady Frances trabalhaba para eliminar discretamente a Overbury. À sua petiçón, Nottingham arranxou as cousas para situar na prisón algúns dos seus esbirros: um tal Weston, como carceleiro; e um tal Elways no lugar de alcaide. Graças a eles, o pobre Overbury non tardou em receber tartas e confeituras previamente condimentadas por mediaçón de Lady Frances e da sua indispensábel Senhora Turner, com arsénico, sublimado, regalgar, mercurio roxo, veneno de sapo e cantáridas secas, tudo isto subministrado a preço de ouro, por um boticário chamado Franklin. Era necessário fazer calar, a toda custa, aquel bocázas, cuxo furor o tornaba ainda mais perigoso. Mas, a tarefa non resultou fácil; Overbury parecía disposto a dixerir toda a farmacopeia infernal da Senhora Turner. Por último, o 14 de Septembro, o farmaceutico de Mayerne, médico do rei, personou-se na Torre para administrar unha lavativa ó indómito prisioneiro. Na manhám seguinte Overbury morreu “de consunçón”, segundo o benébolo diagnóstico dos médicos que o examinaron. Ó desaparecer todo o obstáculo para a felicidade dos amantes, a Comissón Episcopal pronunciou a nulidade do matrimónio de Essex e, o 26 de Decembro, Frances Howard, encantadora com o seu vestido branco e os seus cabelos soltos, como unha doncela, casou-se em Whitehall, esplendorosamente, com Lord Rochester, ao que para festexar o acontecimento o monarca nomeou conde de Somerset. O próprio Xacobo tinha declarado ante a Comissón em apoio do seu favorito. O infeliz rei, lonxe de sentir ciúmes, non desexaba mais que a dicha do seu querido Roberto… Foi à vez um escândalo enorme, xá que poucos eram os que ainda acreditabam na virxindade da desposada, e unha autêntica loucura de magnificência, unha espécie de apoteôse. A corte deitou-se literalmente aos pés da soberba parexa, o ouro correu a raudais e uns festexos sucederom a outros, mentras entre os Essex reinaba o silêncio… Silêncio omnioso, dos que precedem às grandes tempestades.

JULIETTE BENZONI