Categorías
Arquivo
- Agricultura Alimentación Anonymous Arquitectura Astronomía Blogs para curiosear Bos desexos Cerebro Cine Darío e Breixo Economía Educación Frutais Futuro Historia Humor Indignados Libros Lingua Literatura Medios de comunicación Monte Comunal Natureza Poesía Política Procomún Publicidade Sidra Socioloxía Software libre Tradicións Viaxes Xadrez
Os nosos blogs
A DISCIPLINA QUARTELEIRA
Assím que, com os antecedentes antes referidos, a disciplina quarteleira era para mím um calvário. (…) Para os labregos, a disciplina militar era um descanso; para mím, unha cadeia. Desde a primeira formatura e subseguinte revista, comezabam as preferências e as recomendaçóns. Os que tinham “aire” apoucado, de ganhám ou de braceiro, eram obxecto das burlas; mas apercebia-se de lonxe que eram mais de fiar. Dén-me conta de seguída que alí non valíam habilidades nem tristezas. Valía mais, unha galinha a tempo, um pernil ou um cordeiro. E, se algunha dúvida me quedaba, o sarxento instructor, ma sacou de golpe: “Há que deixar os colhóns pendurados na porta”. (…), em previsón, xa os tinha deixado na consigna da estaçón. Ademais, mais de unha vez na vida, había tido que deixá-los colgados nalgúm sítio; e por facê-lo outra vez, non iria passar nada. (…) Logo, chegou o tenente e dixo-me que dábamos pena, que arriba a cabeza e fora o peito, e espabilar ou nos “caía o pelo”; ó cero non, mas um bom rapado sím que nos déron ó pouco de chegar. Os barbeiros non dabam abasto, e as “maquinilhas”, mais que cortar, arrincabam os cabelos de raíz. Antes do rapado, veio um capitán para dar-nos as “boas-vindas”. (…) E o capitán, clamou, que éramos uns desgraçados, pior aínda que o exército de Pancho Villa; tinha-na tomada com o xeneral mexicano, que saía nos filmes sempre “borracho” e abrazado a algunha moza. O capitán ameazou fazer de nós soldados tán exemplares que a história estaría orgulhosa de nós. Mas, aquilo comezou a cheirarme a chamusco, pois sempre que tinham querido fazer de mím um cidadán exemplar do qual sentir-se orgulhosos, acabába-mos pringados. Depois do recebimento, mandarom-nos recolher a vestimenta: traxes de passeio e de faena, culher, prato de aluminio, correáxes, fusil e tudo o que necessita um soldado para fazer a guerra. A roupa era dada a “voleo”, a olho de “bom cubeiro”, e a uns sentába-lhe bem e a outros nón! A mím, tocou-me duas talhas de mais e, quando as probéi, parecía um adefésio. A cabeza emerxía da camisa como o pescozo de unha avestruz, e as botas parecíam de sete léguas. Esse pescozo, muchacho, dixo-me o sarxento que vixiába as probaturas. Os desaxustes tinham arranxo, non de sastre, senón de comércio e intercâmbio entre os recrutas. Ó final dos “cambalaches” quedábamos com um passar discreto. Toda a tarde passada axustando as prendas e, os mais manhosos recosíam os botóns e faziam apanhos de agulha e de tessoura que os deixaba bastante aparentes. Quando non tinha arranxo possíbel, recorría-se ó brigada: “meu brigada, néstas calzas cabem dous coma mím”; “Pois, têm cuidado a quém metes, que aquí nón queremos maricóns”. E, soltaba unha gargalhada, que che esfriába o ánimo de perfeiçón. Meu brigada, que o casaco está curto e as calzas largas; “isso é que estás mal feito muchacho, mas a instruçón vai arranxarte! E, outra vez, já, já, já! E, claro marchabam as ganas de insistir. Ó terceiro que foi reclamar, dixo-lhe, que levába unha patada nos colhóns e que xa estába farto de “mariconadas”. Ninguém mais voltou a protestar! Muitas risas, com “mariconadas por aquí, “mariconadas por alá; mas logo, quando nos mandarom formar para passar revista, ái daquele a quêm lhe colgabam as calzas ou rebentára o casaco, levába unha reprimenda monumental. Entón, em que quedába-mos, e a ver se nos aclarába-mos dunha puta vez! Os dous primeiros días, eram de acômodo e de aloxamento: “mas, muchachos, non penseis que estais num hotel, estais para servir a pátria e pobre do que se torza! ¡¡Mal comezábamos, com tanta ameaza!!
Esta entrada foi publicada en Uncategorized. Ligazón permanente.
