Arquivos diarios: 05/01/2019

“IL NASONE” (UM REI PINTORESCO)

.

               Unha das cousas mais incompreenssíbeis, foi que o discreto Carlos III de Espanha tivéra unha descendência tán tríste e mediócre.  O nosso Carlos IV; este Fernando IV de Nápoles e primeiro das duas Sicilias; e o inefábel infânte António Pascual.  Fernando IV de Nápoles era um Borbón, a quem pola sua superlativa naríz, chamarom “il Nasone”.  Era filho do nosso Carlos III e de Amalia de Saxónia e resultou bem diferente do seu grave pái.  Quando Carlos III, rei de Nápoles, subíu ó trono espanhol em 1759, leva para Espanha a xóia do seu herdeiro, que será o nosso inimitábel Carlos IV, e deixa o Nasone em Nápoles.  Pintoresco personaxem real foi o tál Fernando. A sua educaçón foi descuidada e os seus gostos populacheiros, prefigurabam a garrula imaxem do seu sobrinho, o nosso sinístro Fernando VII.  Fernando o das narízes, era um personaxe popular, xá que non polas suas qualidades, mas sim pelas suas formas.  Inculto, supersticioso, em lugar de dedicar-se às amenas artes do “ganchilho”, como o seu réxio irmán Carlos IV, era um obsseso da caza e da pesca.  Os embaixadores extranxeiros ficabam suspensos ante a sua habilidade para despedazar as grandes pezas de caza e o seu coloreado linguaxem para vender por si mesmo o peixe no mercado.  Alí habia que vê-lo, vestido como os pescadores – calzas, camisa aberta sobre o peito peludo, barretina roxa que parecía um gorro fríxio -, apostrofar alegremente ós compradores remissos e insultar aos competidores com um napolitano agressivo e torrencial.  Penso que ao leitor pode divertí-lo que nos detelhamos ante este pintoresco personaxe a quem nada puido fazer perder o seu bom humor: nem o desterro, nem as adversidades militares, nem as quebras políticas.  Tudo lhe era indiferente e a sua pereza era tal que se negaba até a servir-se do  carimbo com a sua firma, que se había imaxinado para evitar-lhe o trabalho de trazála.  A xustíza distributiva que acostuma sentar-se detrás dos tronos, fixo que este personáxe casara com unha mulher para quêm a política o era tudo:  María Carolina de Austria, filha de María Teresa e irmán de María Antonieta.  É dicer, primeiro estivo prometido à sua irmán, a archiduquesa Josefa, mas ésta morreu de vexigas em Viena. O seu prometido decidíu em Nápoles guardar o decoroso luto de um  día e deixar os seus prazeres habituais, prazeres da caza e da pesca.  Aborrecido no seu palácio, decidíu celebrar os funerais da sua prometida.  Para fazê-lo buscou o seu mais xovem chamberlán, que era um mozo adamado e fino. Fixo-o vestir de princesa, meteu-o no caixón, e para melhor finxir as pústulas da varicéla, moteou o seu corpo com manchas de chocolate á espanhola.  Logo o cortexo fúnebre, com escoltas e cantando o “gori-gori”, recorreu, com o caixón aberto, à usanza napolitana, útil neste caso, para que o efebo non se asfixiára, nas salas do palácio de Portici.  Fernando, gráve e grotêsco, oficiaba como maestre de cerimónias.  Aconteceu que o embaixador de Inglaterra se presentou em palácio para expressar o seu pésame e encontrou ésta lúgubre paródia.  O pobre embaixador escapou correndo e xurando que em efeito, Fernando tinha narízes.  Non esquéçamos, repito, que “el Nasone” era irmán de Carlos IV de Espanha e do infante don António Pascual.  Casado com a irmán da archiduquesa Josefina, um irritante animal político, tivo de ver como o seu reino era gobernado por um inglés, o amante da sua mulher, sir John Acteon, e polo embaixador de Inglaterra, milord Hamilton, cuxa mulher, Emma Hart, antiga moza de pousada, foi querida de lord Nelson, a quem “el Nasone” fixo príncipe napolitano de Bronte.  Ó fím Napoleón botou do reino toda a tribu.  E na adversidade pode advertir-se o paralelo entre dous nécios memorábeis: o rei da Prusia Federico Guilhermo III e este Fernando IV.  Ambos se quedaron tán frescos, e foron as suas esposas a rainha Luisa de Prusia e esta María Carolina, as que mantiverom o fogo sagrado.  A rainha de Nápoles tivo mais sorte, e por poucos dias viu a derrota de Napoleón (morreu em 1814 em Viena).  O seu esposo voltou ó trono e ó cabo de poucos dias da morte da sua mulher, casou com a sua querida de turno, Lucía Migliaccio, à que fixo duquesa de Florida.  Passou a ser em 1816 Fernando I rei das duas Sicilias.  Reprimíu a revolta do xeneral Guilhermo Pepe com a axuda das tropas pontifícias, perseguíu ós Carbonários, cometeu mil exacçóns e finalmente morreu em1825, deixando um reino em plena descomposiçón, unha duquesa de Florida, feita um mar de lágrimas e um sucesor que, por incríbel que pareça, resultou mais incapaz do que el.  Referimo-nos ó seu filho Francisco I.

HISTÓRIA Y VIDA