Arquivos diarios: 14/09/2018

DO SACRILÉXIO E O CÚ DA MONXA

.

               Neste complicado andamiáxe conceitual que acabo de descreber, assentabam-se os fundamentos da fé católica, questón de dogma.  E os dogmas non se analizabam nem discutían.  Mas à idade de catorze anos, quince ou dezaseis anos, os adolescentes comezam a perguntar-se muitas cousas.  E comezam, sobre tudo, a sentir muitas cousas.  Supunham os professores que, enclaustrados entre montanhas, os seminaristas iban quedar libres de mundanas turbaçóns.  E non era verdade. Non sei o que lhes ocurria a eles.  Alguns alumnos difundían suspeitas malintencionadas sobre curas e sobre monxas. Infúndios, seguro.  Ou quase seguro.  Esses difusores de insídias non chegaríam nunca ao sacerdócio.  Nem a nada.  E ademais, cometíam sacriléxio que era pecado gravíssimo feito contra ou com pessoa sagrada; e também em lugar sagrado.  O sacrílego estaba perdido sem remisón e nem tán sequer o arrependimento podía salva-lo.  Por isso, de golpe, no primeiro momento, aquela tarde em que lhe toquei o cú à monxa capelana, sentín que tinha cometido sacriléxio triple de luxúria: polo seu corpo, sagrado ou quase; polo meu igual; e polo lugar: a sacristía.  Estábamos traxinando com as cousas do culto, um ó lado da outra, e de pronto a irmán capelana agachou-se para buscar um roquete nos caixóns de baixo.  A minha mán, num movimento inocente, atopou-se com o cú da monxa.  A surpressa foi, que ela seguíu nessa posiçón, rebuscando no fundo do caixón como se nada, e a minha mán demorou-se no seu cú mais da conta.  Quando se enderezou, seguíu ordenando a roupa, sem mostras de nervossismo nem alteraçón.  Primeiro mirou-me de reolho e logo de frente muito fixa, como se me reconhecera xusto nesse momento e non me houbera visto nunca.  Estaba coloradíssima e os seus olhos resplandecían.  A mím também me pareceu que nunca a tinha visto e que aquela monxinha, chameante pelos olhos e arrebolada, era um ser sobrenatural.  Non baixou a vista como de costume.  E den-me conta entón de que non levaba tocas almidonadas, dessas que parecen aleróns de avión, senón unha espécie de véu preto sobre unha tela branca, como unha orla rodeando o rosto.  E unha saía com poucos voos, quase unha saía normal só que polo calcanhar.  Entre os seus olhos e os meus estabeleceu-se unha corrente que eu temía que se estivera vendo desde fora de nós; um raio de luz, como em algunhas estampas, que vai ó corazón das santas desde o corazón transido de Xesús.  Esa era outra questón: o corazón.  O da monxa parecía estar normal, mas o meu era um terremoto tán violento que os tremores dobrabam-me os xoelhos.  Sem baixar os olhos, a monxa deu meia volta e marchou.  Pareceu-me que andaba doutra maneira.  E que baixo a saía fina, nada de fardumenta e refoxos como outras irmáns ou madres, marcavam-se unhas curvas montarazes e suavíssimas.  Nón sei.  Ó melhor tinham estado alí sempre e eu nunca as tinha visto.  E tinha que telas descuberto ao tácto.  Sem querer. 

javier villán e david ouro