.
Neste complicado andamiáxe conceitual que acabo de descreber, assentabam-se os fundamentos da fé católica, questón de dogma. E os dogmas non se analizabam nem discutían. Mas à idade de catorze anos, quince ou dezaseis anos, os adolescentes comezam a perguntar-se muitas cousas. E comezam, sobre tudo, a sentir muitas cousas. Supunham os professores que, enclaustrados entre montanhas, os seminaristas iban quedar libres de mundanas turbaçóns. E non era verdade. Non sei o que lhes ocurria a eles. Alguns alumnos difundían suspeitas malintencionadas sobre curas e sobre monxas. Infúndios, seguro. Ou quase seguro. Esses difusores de insídias non chegaríam nunca ao sacerdócio. Nem a nada. E ademais, cometíam sacriléxio que era pecado gravíssimo feito contra ou com pessoa sagrada; e também em lugar sagrado. O sacrílego estaba perdido sem remisón e nem tán sequer o arrependimento podía salva-lo. Por isso, de golpe, no primeiro momento, aquela tarde em que lhe toquei o cú à monxa capelana, sentín que tinha cometido sacriléxio triple de luxúria: polo seu corpo, sagrado ou quase; polo meu igual; e polo lugar: a sacristía. Estábamos traxinando com as cousas do culto, um ó lado da outra, e de pronto a irmán capelana agachou-se para buscar um roquete nos caixóns de baixo. A minha mán, num movimento inocente, atopou-se com o cú da monxa. A surpressa foi, que ela seguíu nessa posiçón, rebuscando no fundo do caixón como se nada, e a minha mán demorou-se no seu cú mais da conta. Quando se enderezou, seguíu ordenando a roupa, sem mostras de nervossismo nem alteraçón. Primeiro mirou-me de reolho e logo de frente muito fixa, como se me reconhecera xusto nesse momento e non me houbera visto nunca. Estaba coloradíssima e os seus olhos resplandecían. A mím também me pareceu que nunca a tinha visto e que aquela monxinha, chameante pelos olhos e arrebolada, era um ser sobrenatural. Non baixou a vista como de costume. E den-me conta entón de que non levaba tocas almidonadas, dessas que parecen aleróns de avión, senón unha espécie de véu preto sobre unha tela branca, como unha orla rodeando o rosto. E unha saía com poucos voos, quase unha saía normal só que polo calcanhar. Entre os seus olhos e os meus estabeleceu-se unha corrente que eu temía que se estivera vendo desde fora de nós; um raio de luz, como em algunhas estampas, que vai ó corazón das santas desde o corazón transido de Xesús. Esa era outra questón: o corazón. O da monxa parecía estar normal, mas o meu era um terremoto tán violento que os tremores dobrabam-me os xoelhos. Sem baixar os olhos, a monxa deu meia volta e marchou. Pareceu-me que andaba doutra maneira. E que baixo a saía fina, nada de fardumenta e refoxos como outras irmáns ou madres, marcavam-se unhas curvas montarazes e suavíssimas. Nón sei. Ó melhor tinham estado alí sempre e eu nunca as tinha visto. E tinha que telas descuberto ao tácto. Sem querer.
javier villán e david ouro
Publicado en Uncategorized