.
Para subsistir, Maupassant trabalha mais de oito anos (1872-1880) como oficinista, primeiro no Ministério da Marinha e logo no de Instrucçón Pública, tarefas pouco gratas para um xovém que só sonha com a literatura. Baixo a direcçón do esixente Flaubert (em cuxa casa conhece a Edmond de Goncourt e a Zola), aprende a observar e a escreber, dominando a sua natural fogosidade e encauzando o seu temperamento com ordem e método. No ano de 1875 publica os seus primeiros trabalhos, que son bastantes modestos aínda. A partir de 1876 comeza a queixar-se de transtornos cardíacos, de fortes xaquecas e de síntomas nervosos que ó parecer, há que atribuir a unha enfermedade venérea probabelmente de orixem hereditário, tudo o qual o deprime muito, mas non renuncia nem ós seus incessantes amoríos (que contaba com todos os detalhes mais escabrosos a Flaubert, muito divertido com tais relatos) nem à gloria literária. Em torno de Zola reunem-se diversos escritores que em 1880 publicam unha série de contos no volume colectivo As veladas de Médan. Este libro de grande éxito, constituiu unha espécie de manifesto do nascente naturalismo. Maupassant contribuiu com Bola de Sebo, e ós trinta anos dá-se a conhecer com unha obra verdadeiramente mêstra. A pesar das Veladas de Médan, Maupassant non quere que o confundam com um naturista, fala com despego de Zola e busca um caminho mais pessoal. Agora está seguro das suas possibilidades, deixa o Ministério e dedica-se só à escritura, sobre tudo contos, que van aparecendo na prensa e que non tarda em recopilar em forma de libro: de 1881 é A Mancebía, com o famoso relato que da titulo ó volume, as pupilas de unha mancebía que assistem emocionadas à primeira comunhón dunha nena, do ano seguinte. Mademoiselle Fifí, com temas escabrosos e granguinholescos, de irresistíbel forza cómica e também unha exasperada crueldade. Mentras, inicia os seus viáxes visitando Córcega e Arxélia, cuxa descripçón faría nas crónicas de O Sol (1884). Unha Vida, de 1883, é a sua primeira novela, e obedece à mesma concepçón que inspirou a Flaubert Um Corazón Sinxelo, é decir, o seu interés polos temas humildes, das vidas cinzentas e monótonas, que se pintan com um realismo minucioso e voluntariamente impessoal. Pese ás doenças que começam a afectá-lo sem cesar, em 1885 dá a conhecer a segunda das suas novelas largas, Bel-Ami, que tem por escenário o París dos ambientes periodísticos, literários e mundanos. Ó adquerir fama, Maupassant había logrado introducir-se nas altas esferas sociais, mas alí sentía-se incómodo e torpe, e os seus retratos do grande mundo acusabam sempre unha amarga dose de ressentimento e de vinganza. Publica docenas e docenas de contos que vai reunindo em forma de libro: Contos da Becada (1883), que reflexa a sua paixón pola caza, As Irmáns Rondoli (1884), Yvette (1885), Contos do Dia e da Noite (1885), Monsieur Parent (1886), etc… Tinha reunido unha notábel fortuna, o qual lhe permitiu comprar um yate e viaxar polo extranxeiro, em parte movido polo seu afán de observaçón, em parte por unha necessidade moral de tratar de fuxir das suas obsesóns. Em 1887 publica o seu terceiro romance largo, Mont Oriol, e um dos seus mais importantes volumes de contos, A Horla, no que se mostra dominado pola angustiosa ameaça de unha presença misteriosa que sente a seu lado. Aparecem aínda vários romances mais, como Pierre e Jean (1888), Forte como a morte (1889) e O Nosso Corazón (1890), que non som as suas melhores obras. Pouco despois, os seus transtornos nervosos impedirón xá a escritura. Sofría insomnios e manía persecutória. O primeiro de Xaneiro de 1892, intentou suicidar-se. Tinha perdido toda a lucidez, quando os seus amigos o internarom na clínica parisina do famoso doutor Blanche, e alí morreu o 6 de Xulho de 1893, um mes antes de cumprir os quarenta e três anos.
r.b.a. editores, s. a. – barcelona

Publicado en Uncategorized