.
As outras asignaturas eram de recheio, inclúso a de Relixión. Supunha-se que relixión era tudo e tanto o Antigo como o Novo Testamento, aparecíam por todas as partes impregnando tudo; as charlas, as leituras, a misa, as meditaçóns. A História, por exemplo, era de recheio. Non era unha história crítica, excepto no que se refería ó heroísmo inmarcessíbel dos espanhois frente ós exércitos invasores. E frente a algúns invadidos, como os indios selvaxens do descubrimento da América. Na história de Espanha non passábamos da Guerra da Independência contra os exércitos napoleónicos e das coplas que denigrabam ó rei José, pondo-o de beodo: “Pepe Botelha”/ Baja al despacho/ No puedo ahora/ que estoy borracho”. Com o qual, todo o século XIX, Tan rico e tan verminal para entender o convulso século XX, se esfumába. Da Guerra Civil, non era necessário falar. Dava-se por feito que había uns espanhois maus, rematados com a axuda de Deus polos espanhois bons; e que había muitos mártires, mas somente do lado dos bons, que os outros, os maus, non tinham dereito ó martírio glorioso. Ós outros, nem àgua bendita; que eran antiespanhois. Isto non tinham nem que decí-lo; estaba no ambiente, palpába-se. Assím que um imenso manto de silêncio caía sobre a Primeira República, e xa non digamos sobre a Segunda, pese a que don Niceto Alcalá Zamora era um beato da Misa de 12 ós Domingos, que isso tinha-o eu lído nalgunha parte. A política nem se comentaba nem se estudaba, pois estaba claro que a única possíbel era a que había. E nón podía haber outra. Essa possibilidade houbera sido como se alguem, na igrexa, duvidara do Mistério da Santíssima Trindade, que eram três pessoas diferentes e um só Deus verdadeiro, a ver, áten-me vocês essa mosca polo rabo. Era mau falar de política, aínda que na misa bem que rezabam por “Franco, Caudilho de Espanha”. Em todas as misas, unha oraçón por “El Caudillo” e os gobernantes em latím, acaso para que ninguém se dera conta do que decían del, salvador de Espanha e vencedor do comunismo. Todos os días, miles de misas e, polo tanto, miles de oraçóns. E com essa artilharía de rezas, como nón iban a sair-lhe bem as cousas a Franco, que tinha a Deus da sua parte. E por algo, entre uns e outros, comezaron a chamar á Guerra Civil unha cruzada, como aquelas antigas contra os infieis para recuperar os lugares sagrados de Xerusalém, que éstas sím as estudábamos com pelos e sinais. Na Cruzada daquí, os infieis eram espanhois, o qual non se entendía muito bem: infieis e espanhois. Claro que estes espanhois eram comunistas, xudeos e masóns, e isto mudaba as cousas. Non todos os curas pensabam igual e isso se adivinhaba por certos matices. Había um que vêm de non sei onde para dar-nos unhas paléstras, como se fora unha “missión” das que ás vezes dabam nos povoados, pois tinha fama de santo. E dixo um día que, desde a caridade cristán, non podía negar-se que os “rojos” também eram filhos de Deus, aínda que um pouco descarriados. Aquílo chamou-nos à atençón, non polo que podía significar, senón por inesperado e inexplicábel. A um dos professores escapou-se-lhe que aquel cura “iba-a cargar”. Mas, non lhe passou nada, porque era santo e dixo o de descarriados: que non era o mesmo que dicer filhos de Deus a secas. Correu-se que o tinha chamado o Bispo. Passado pouco tempo, o Bispo vêm examinarnos de Latím e ó seu lado estaba sentado aquel cura, também como examinador especial. Ou sexa, que non debeu passar nada de mau.
javier villán e david ouro
Publicado en Uncategorized