.
Grande Desgraça. O día 19 de Xulho de 1912, ás dez da manhán, a minha nái berregou comigo, até que eu perdín a paciência, e lhe dei dous punhetazos na cabeza. O día 20 á tarde fún ó río, e meteu-se o Sol, e vinhem lentamente, e como era crescente da Lúa, logo se meteu; cheguei á Igrexa todo despavorido, mas sem medo, e todo pensativo. As pequenas cantaban as súas Victórias Xuvenis e triumfantes alegrias de prazer e contentamento, com cânticos de melodía e amor. Eu estando pensativo e triste da minha vida privada (polo discorrido neste libro) entrei dentro do Ádro, onde os mortais humanos descansan nos seus túmulos, com um sono de paz, os seres queridos deixaron de existir, cuxa vida se apagou. Pois, com esforzo, fún ó Cemitério, onde repousan os restos mortais do xénero humano e rezei P. N. Avª. unanque crâneam mecum. Unha Cadelinha branca, que eu comprara fái duas semanas estaba comigo, vinhem prá minha casa com pavor e angústia, E o día 21 a minha nái fora a Sta. Baya e trouxo notícias muito malas acerca de enfermedades, feitizos, invexas, bruxarías, etc… O 22, houbo unha rixa, por cerrar o Socalco do Grillo; O 25 fún á festa de Guillade, e despois de bailar 1ª e 2ª vez; à noite dançei com o meu ente querido, e falando com ela dixen-lhe se queria conjunctionen mecum, e ela dixo-me que ainda era nova. Mas sobre a manhán, tivem um sonho com a Sra. Tsa. de Queimadelos, sonhara que me estava a dar unha taza de caldo, intercalando unha conversa que só aprendín o seguinte: Non fún capaz de facer-lho á filha, como a tí……. replicou unha mulher; Nón, non, non busques outro demónio, senón aquí, etc… Eu via a Sra. Tsa. e mais duas mulheres, e pratos, tazas, colheres, etc…, mas parecia ser no meio de um monte, ou sitio así parecido. O día 11 de Agosto de 1912, desapareceu a minha cadela (chamada Ronda).
manuel calviño souto
Publicado en Uncategorized