.
Vin emozón na gabanza
ao poderoso.
Vin emozón
naquel que o negou, por outro.
Tanto un como outro
se emocionaron:
a emozón atinxiu aos dous.
Mais eu quédome coa beleza:
coa esencia – co instante vibrante –
da emozón de ambos os dous.
Despois idolatro a verdade do ideal:
a gran xustiza da irmandade,
a emozón da irmandade,
a irmandade da emozón humana.
O Pomar 