XOGO DE ESPELLOS
.
Están dispostos de tal modo
estes dous espellos -un fronte a outro-
que eu – sentado ante un deles –
vexo o rostro e as costas miñas
ao mesmo tempo.
(Os amigos a meu carón
conversan de política
e a min non me importa o tema neste intre.)
Contemplo o meu rostro e as costas miñas.
E vexo un pensamento biunívoco,
cara e cruz do silencio asemade.
Mais non vexo o meu rostro aculto,
non sinto nada subterráneo
ou subconsciente, non percibo
nada do pasado que me forxou,
non sinto o olvido.
Sinto sí o futuro do pasado
que, reprimido pola vida que alongo
en loitas e trabalhos, xa olvido,
isto é: o silencio, a música
dos regueiriños, a paz, a desposesón.
francisco candeira
Esta entrada foi publicada en
Uncategorized.
Ligazón permanente.