XOGO DE ESPELLOS

.

Están dispostos de tal modo

estes dous espellos -un fronte a outro-

que eu – sentado ante un deles –

vexo o rostro e as costas miñas

ao mesmo tempo.

(Os amigos a meu carón

conversan de política

e a min non me importa o tema neste intre.)

Contemplo o meu rostro e as costas miñas.

E vexo un pensamento biunívoco,

cara e cruz do silencio asemade.

Mais non vexo o meu rostro aculto,

non sinto nada subterráneo

ou subconsciente, non percibo

nada do pasado que me forxou,

non sinto o olvido.

Sinto sí o futuro do pasado

que, reprimido pola vida que alongo

en loitas e trabalhos, xa olvido,

isto é: o silencio, a música

dos regueiriños, a paz, a desposesón.

 

francisco candeira

Deixar un comentario