.
Disque Almanzor puxo a beber o seu cabalo
nunha pila de auga bendita,
que encontrou Compostela
deserta: só había un monxe en orazón.
Eu recordo esta historia
aquí nun paradisíaco altiplano
de A Graña, ateigado de cabalos.
Sinto unha sensazón insólita.
Síntome un monxe único (aillado)
extrañado por saber o mar máis alá,
lonxano e indiscerníbel
(mais non me sinto un bispo San Gonzalo
fundindo a cada orazón unha nao
wikinga).
Síntome un monxe, non solitario,
profundamente acompañado e só,
pensando teimudamente nun ar de éxtase
ou insensíbel á pel e aos sentidos
mais real e existente.
Ese ar estraño move maxicamente as frontes e as caudas
de todos estes cabalos que pacen ante min,
parados, profundamente quietos de tronco e patas:
son cabalos indiferentes, alleos, felices,
movidos aparentemente por un ar estraño.
(Moven as frontes e as caudas
deixando o resto do corpo inmóbil
tal como os debuxos animados
falan movendo só a boca
e deixan quieto o resto do rostro
– non, evidentemente, como aqueles
que cantan en play-back,
que moven a boca mais lles falta o espírito
malia moveren o rostro e o corpo todo.)
Estes cabalos están cheos de espírito e plenitude:
son cabalos indiferentes, alleos, felices,
movidos aparentemente por un ar estraño.
De súpeto un deles avanta, érguese
e afronta coas mans a un outro.
¡Mais, caramba, se eu non rezara ningunha orazón!
O Pomar 