.
Levantei a vista
A luz do luar
e as nítidas estrelas
A lúa: unha falerpa de neve
que non cai, redonda, aloumiñante,
non cega, ou ve todo na cegueira
O luar nas cousas próximas,
na terra, na baldosa, nos tellados.
Debo por agora a testa entre as maos
Unha árbore é unha sombra,
unha sombra oval, perfeita,
e estremece, abanea,
causa rumor, marmurio de follas,
co ar deixa de ser bulto nidio,
mesto, coñecido de antes,
e desfai a súa materia
desintégrase sen perderse,
dinos que non está soa,
que está viva, acompañada
do luar, do silencio: Harmonía.
Mais aquela luz
inventada polo home, farola posta,
demasiado próxima, fea,
está fóra de lugar,
exaxerada mais non eterna,
útil talvez mais forzada,
só ela me distraíu mal,
truncou a miña unión
inconsciente e total,
perfeita e serena
coa orde natural das cousas,
co perfeito e calado
Universo.
O Pomar 