.
O veciño cando adolescente
apretando entre as mans ourizos arregañados,
agora pervagando antergo por riba do tellado
e a baixar pra dicir de herbas e essencias:
“a folla da nogueira é boa prás úlceras
e hai que collela agora e póla a ferver”
Os amigos que axudaban no eido, que xa se foron,
mais enxertaron e plantaron roseiras.
Os homes barís, tal habelencia acabou…
O compañeiro que ergueu a casa, tan ben,
neste intre na casa de todos,
qué amigos nos leva a vida, a morte!
Outros podaron, deron sulfate, cavaron:
este, aquel, as mulleres.
¡Ouh, qué cousas boas
ten a alma da labranza!
¡E qué cousas ten o tempo da Terra!
¡O tempo é unha man,
unha manchea de terra, traballo e versos
a ir e vir pola escaleira de Xacobo!
O Pomar 