.
Eu debo ser algo tonto:
vibro oíndo unha canzón de radio
nunha discoteca. E bailo emocionado,
e canto a cantiga tonta.
Despois marcho e olvídome da letra
e máis da música.
Non aprendín nada, non gocei sublime,
non disfrutei de poesía: vibrei
naquel intre. Vibro cunha canzón
de discoteca, con canzóns de moda.
Mais nunca formará
parte da minha intimidade.
Disfruto como un parvo cunha canzón
tonta, canto con elas, bailo como un tolo.
Máis non será pracer para min
recordar unha canzón de radio.
Recordaránma
e vibrarei de novo
mais nunca irá comigo sempre
unha canzón tonta,
non me acompañará, amiga.
Nunca irá comigo a cotío, non será
parte de min, non será esencia miña
como o pode ser “El guardagujas”,
ou un poema de César Vallejo,
ou un conto ou un prólogo de Borges.
Unha canzón tonta só serve
pra decatarnos que a música da arte
vale un millón de veces máis.
O Pomar 