.
Que nunca acabe a noite de Lisboa:
desherdada e fermosa…
Ramiro Fonte
Se un rinoceronte, lentamente,
pisase o asfalto e cruzase unha rúa
eu gabearía a torre máis alta
pra ver cun ollo o azul do río-ceo
– Texo de moitas caras e mil alturas delgadas –
e co outro o abismo
negro e profundo
do fondo da torre:
o pozo, a cisterna.
Pasaría diante do Hotel Veneza
e só un policía intelixente
podería endereitar
ou apagar a chama,
liquidar a súa vertixe.
Se o lume desaparecese
arrancaria tiras de pel
queimada pola praia
e agardaría pola noite:
mirar a rúa do ceo
desde unha rúa estreita
é mirar unha mesma rúa,
unha con paseos, outra sen eles,
mais con estrelas.
Na noite baixan dous arco-iris,
sobrepostos a un pergamiño moi velho,
máis ancho que eles, comido polo tempo,
túmbanse aos lados dunha rúa
con empedrado negro
– onde hai unha rapaza agachada,
a mirar pra riba, xunto a unha farola amarela-
pra veren pasar un home só
collendo unha lágrima do canto do ollo,
escondido, e escondido semeándoa
nun ermo pra que comece a chover
fina chuvia, e fumando pra que o fumo
impida ver outro ermo que non o seu,
vacío, con saudade dun pórtico e un gato
fermoso e delicado, e tímido.
Deslocado o home do ermo íntimo que creou,
e da noite, gardada, recollida,
só sabe que a xente
viaxa oculta e encerrada polas rúas,
tal vez en liteiras, tal vez en Metro,
e que a única rúa habitada
é moi negra entre dous arco-iris,
e ese home ve cos ollos atentos
e os ouvidos moi abertos
o rumor do tempo de ninguén
e a vertixe escondida
da chama de todos.
FRANCISCO CANDEIRA
Publicado en Uncategorized
.
O Pomar 