.
É o mesmo pichón
o que se acurruca na escuridade
e o que me cobre coas mantas
para que durma
o meu voo diminuto
do sono,
pra que non teña frío
o meu medo grande
ao que só os ollos
e a dolor lle fan caso.
Que me guíe un pichón,
corazón enteiro e só de plumas,
na escura soidade
que me acerca ao sono;
que un pichón de plumas
e un corazón de arrolo,
un son do que se arrola
a si mesmo cun son eterno,
suave, caladísimo, ronco
mar pequeno con medo
e sen medo, non sei,
me conceda o silencio
que invita, aquel
que sen que poida negarme,
me invite á oración
que pide o sono
que pide a alegría cósmica
dun pichón
que dorme co seu canto
arrolándose.
O Pomar 