.
Cantas veces pregunto polo resplandor
que despiden os teus ollos noviños
demorándose ceibes nas paisaxes
lonxanas do horizonte fuxidío
vendo correr a nidia auga das fontes
por cativos regatos coma serpes.
Cantas veces presinto as túas mans
intentando apreixa-la luz do abrente
ou as cores confusas do solpor
ou as herbas das veigas verdegantes.
!Cantas veces pensei nas túas mans
e nos teus ollos doces coma uvas!
FRANCISCO XOSÉ CANDEIRA
O Pomar 