. -O carbalho do Galheiro, tem a folha revirada. . . -Que lha revirou o vento, unha manhan de xeada.
. -Principia esta divagacion, adentrandose na “Corte na Aldeia” de Francisco Rodriguez Lobo, continuando através de Antonio Nobre, para terminar na “A Cidade e as Serras” do nosso Éça de Queirós.
. -Minha nái deume unha tunda, co aro d’unha peneira. . . -Tenha vergonha mi madre, que vem a xente da feira.
. -Seguidamente entroncando com a larga tradicion dos reis suevos, a corte Portuguesa trasladouse a Sintra, para non ser menos e escapar á xatice das cidades. Nos seus “Eidos” rurais, evitavan muitas das maçadas que comporta o viver prali todos amontoados.
. -Paxarinhos que alegres cantais, polas polas dos loureiros . -E subides polos amieiros, pra buscala rainha da luz.
. -Escondemo-nos pelos “Grandes Sertoes Veredas” do Brasil adentro, para cair como reis pequenos nas grandes “Rozas”, “Facendas” e “Enxenhos” dos “Coroneis”. Alí onde se vivia á perna solta á sombra benigna da bananeira.
. -Eu queriame casar, minha nái non tenho roupa. . . . -Casa minha filha casa, que unha perna tapa a outra.
. -Nos serans comunais, onde a festa se fai, non se compra. Alegran as almas desparramadas por milhares de aldeias remotas, tan dispersas e perdidas que algunhas delas chegam a chamarse “Extra-Mundi”.
. -Verdes prados. Verdes campos, odes da minha paixao. . – . -As andurinhas nao paran, unhas voltan outras nao.
. -Talvés me engane, mas penso eu, que grande parte da nossa riquissima cultura popular, brotou destes fecundos fervideiros, onde as xentes se reunian á noitinha despois de trabalhar no campo.
. -Meu amor disse que eu tinha, unhs olhos como gaivotas. …. -e unha boca onde começa, o mar de todas as rotas.
. -Músicas, contos e cantigas, xurdiran da super frescura natural. Facianse os serans nos dias de namoro, que eran as terças, as quintas e os sabados, despois de comer, no vran nas eiras, d’inverno nas lareiras.
. -Sei quel um dia virá, assim muito de repente. . . . . . . . . -Como se o mar e o vento, nascessem dentro da xente.
. -Havia unhs ritos tradicionais, que obrigatoriamente se seguian, para garantir que todos participassem nas danzas em plano de igualdade, para que as preferencias particulares non turbaran o disfrute comun.
. -Rebola o pai, rebola a nái, rebola a filha. …… -Eu tamen son da familia, tamen quero rebolar.
. -Estas verdadeiras confraternizacions dum povo vivo, que ás veces terminavan em peleeiras (con mortos inclúso), eran unhs formigueiros incontrolaveis do xénio popular aos quais debemos muito todos.
. -Unha noite no muinho, unha noite non é nada. ……. -Unha semaninha enteira, isso si que é muinhada.
. -A moderna sociedade franquista, non vacilou em empregar abertamente a violencia das forzas de orden público, num intento desesperado do colonialismo cultural, para esmagar a forte cultura tradicional dum povo Atlantico. Modificando a viva forza as formas de vida, e a organizacion arcaica fortemente arraigadas na alma das nossas xentes.
. -Abaixo pandeiro roto, arriba manta furada. … -Os amores que hei contigo, para min non valen nada.
. -Ainda que a nossa Cultura, acabou gravemente ferida destas guerras vandálicas, non conseguiron erradicala totalmente da face da peninsula. Agora, esperemos que estas “Coelhadas”, non logren “Encavacarnos” definitivamente.
. -Eu agora sou velhiño, acabado de morrer. ….. -Olha bem para os meus olhos, ande voltar pra te ver.
Eira Comunal.