QUE SOLINHA QUEDACHE, MARIA SOLINHA
Contráriamente ó que vulgarmente se pensa, o tristíssimo martírio de Maria Solinha, non foi cousa de curas, ainda que estes tamen tiveron parte no assunto, nim de túrbios negócios da cobiza, senon que a orixen da traxédia foi militar.
Aqueles que non tiveron repáros em desatar, toda a sua máquina de morte contra unha pobre mulher, que cegamente os enfrentou, levada pola fame de Xustiza, sem ter em conta os enemigos com que lidava, nem a abismal desproporcion de forzas entre âmbos.
Toda esta burda calamidade começou com unha batalha naval, durante a qual determinado xeneral, pasou olímpicamente de socorrer os náufragos, provocando unha catastrófica mortandade entre os marinheiros do lugar, que tamen participaran no confronto. A povoacion ficou doída com esta canalhada, e aumentou o mau estar xeral, sobre tudo entre as viúvas e os familiares dos mortos, que reclamaban xustiza. A revolta foi fermentando contra as autoridades, as xentes femeninas reunianse ás tardinhas na praia, acendian fogueiras, rezavan, choraban, gritaban, dando testemunho do descontento popular.
Parece ser que unha tal Maria da Solinha, foi identificada como cabecilha que aglutinava a revolta em torno seu, destacandose como cabeza de prestixio. Sobre a sua pessoa cairon os cans de presa, movendo toda a infâmia, e toda a violencia brutal sobre unha mulher indefesa, púnindoa salvaxemente, tocoulhe a ela purgar o pecado de todos nós, a insubmission.
As mulheres desta terra, levaron muitas veces o peso da guerra e do trabalho sobre as suas costas, para evitar males maiores. Maria da Solinha, foi acusada dunha sarta de inmundicias e falsidades, habituais neste tipo de processos, que no fundo son sempre os mesmos, máquinas de tortura e morte. Acusada de bruxaria, conciliábulos nocturnos, herexia, de manter relacions sexuais com o diabo, por diante e pos trás, e unha larga lista de cousas infâmes e repugnantes, capaces somente de ser escritas por xente demente.
Xudiaron com ela largamente, para que servira de escarmento. Maria da Solinha, cargou sobre as suas carnes ensanguentadas, com toda a ignóminia e com o peso amargo da lei. Heis aquí a memoria desta mulher heroica, tan escondida, tan desterrada da nossa memoria, que nem mesmo xente com certas luces tem nocion do sucedido.
Léria Cultural