AS MALAS HORAS
Habia um home de teatro Galego, que eu conhecin meramente por acaso da fortuna, nunha noite de bohémia Viguesa. Este rapsóda, como tantos outros muitos lastimosamente abandonados e finalmente perdidos para todos nós, tinha unha aureola de xenealidade deslumbrante. Voltei a velo um par de veces mais, unha na TV Galega e outra na Televisao Portuguesa, onde participou como assesor num programa merdento do tipo asalto á fama. Apesar da mediocridade do espectáculo, sobresaía a sua grande xenerosidade e talento verdadeiro sobre este mundo rasteiro.
Contando contos era maxistral, criou um personaxe que se chamava o “Vidinhas” para as suas aventuras literárias, unha das falcatruas que mais me gostou era mais ou menos así:
A fermosa e louzana Balbina, a roupa seca á flor do crepúsculo recolheu, e como um sol dourado desapareceu na penumbra da noite cálida, deixando mortalmente estendida a corda sobre o caminho. O Vidinhas que vinha de bicicleta, non se sabe donde, as tantas da manhan, quedou levitando enganchado polo pescozo. E a bicicleta fantasmal continuou sola o seu percurso, indo assustar de forma bestial o Xosé das Tundas, home de escasa tempranza, que retornava ós seus aposentos, após larga xornada de boa vida, dissípada em tabernas e tubúrios de mala fortuna. O ver aquela assombracion andar sola, montada por seres doutro mundo, apanhou semelhante cagazo que quase morre dum infarto, quedando ali tremelicando fora de sí.
Em mala hora apareceu o Vidinhas, que resmungaba e maldecia a sua burra mecânica, posseedora de todos os calamitosos defeitos da raza asnar. O Xosé das Tundas, xa non puido aguantarse mais, foise a el e malhou até que xa non tivo mais folgos, praguexando de contínuo contra estes graciosos, que se dedican a assustar a xente de bem ás altas horas da noite.
Léria Cultural