Arquivos diarios: 22/01/2012

Aristoteles sobre a conservacion do poder

ARISTOTELES SOBRE A CONSERVACION DO PODER
(POLITEIA)

O amigo Aristóteles, apesar de ter sido falsíficado durante milénios a fio, por todo tipo de xentes, ningunha delas recomendável. Apesar de que a obra que figura a seu nome, nem sequer ser sua, senon que parecen ser recopilacions de filosofia grega antiga, feitas talves por Neo-Platónicos para a Biblioteca de Alexandria. Apesar de todos os pesares, conserva o maravilhoso encanto da indiscrecion, sempre metendo o naris onde non debe, por isso mesmo aqui o temos novamente, falando do que non deberia, desta ves sobre as diferentes maneiras de conservar o poder.
De todas as medidas a tomar, unhas van dirixidas á preservacion do poder, outras a semear a desconfianza mútua, a reducir a vontade das xentes e a humilhar os seus espíritos:

-Cuidando somente de protexer unha cousa, o seu poder.
-Ser mau com o povo e perxudicalo constantemente, simulando tudo a contrário.
-Sistema de educacion consecuente com os intereses do mando.
-Viver de acordo com a constituicion, non deve ser considerado escravidon, senon seguridade.
-Non atende ó interes comun, de non ser com miras do seu privado.
-Buscan sempre o dinheiro, os distintivos honorificos, o espírito de luxo e licencia.
-Aumentar e concentrar a propriedade da terra.
-Demagogos que ganhem a confianza do povo.
-Facilitan os ambiciosos
-Habia que cortar as espigas que sobresaían.
-Os tiranos temen mais os proprios custódios que os cidadans.
-A accion do tempo, é a causa de todo cambio.
-A imposicion de tributos, baixo o reinado de Dionísio, fixo que em cinco anos os particulares habian entregado ó tesouro a totalidade dos seus haberes.
-O povo inclinase menos a conspirar, contra os que tenhen os deuses a seu favor.
-As honras debe ser el persoalmente a conferilas, mas os castigos, deben ser aplicados por meio de maxistrados ou tribunais de xustiza.
-Nunca engrandecer a um home só, senon sempre a vários, xa que eles se vixiaran unhs ós outros.
-Se cre conveniente apartar alguem do seu poder, debe facelo sempre gradualmente.
-Os que atacan baixo a ira, preocupanse pouco de si mesmos.
-Os tiranos tenhen tamen a guerra declarada ós homes respeitáveis, como nocivos para o seu goberno, non so pela sua negativa a submeterse, senon por teren fé entre sí e nos demais cidadans, non denuncian, non informan.
-Os de espírito mesquinho, son úteis para ocupacions mesquinhas.
-Caracteristica do tirano, é sentir desagrado ante qualquer que sexa respeitavel, ou de espírito libre, pois tansolo reclama para sí esse dereito, um home bom, despoxa a tirania da sua superioridade.
-Característica tamén do tirano é, ter na sua mesa homens vindos de fora.
-Incitar á guerra, com o intento deliberado de ter o povo ocupado, e facer sentir constantemente a necesidade dum xefe.
-Fomentar a ocupacion constante, e a pobreza entre o povo submetido.
-Prohibir as comidas em comun, a irmandade, e a educacion, e todas as demais cousas desta natureza.
-Pobres e ricos, o mais importante é que ambos pensen, que deben a sua seguridade ó goberno, e que este impide que unha das partes inxúrie a outra.
-As realezas conservanse, levandoas a unha forma mais moderada, pois son menos invexadas, non seran continuamente odiadas e temidas, e o seu goberno durará mais.

Advertimos que tudo isto é pura ficcion, qualquer semelhanza com a realidade, é mera coíncidencia

¡¡ AI, ARISTOTELES, ARISTOTELES, MENOS MAL QUE NINGUEM SABE LER !!

Léria Cultural

A droga no Peru

O negocio da droga, e um velho assunto, que íncluso provocou guerras entre potencias occidentais. E controlado “manus militaris”, pois parece ser ocupa um alto rango dentro da escala mercantil, goza do segundo lugar despois da venda de armamento. E é cultivada básicamente em países da orbita occidental, tamen chamados “Bananeros”.
Os estúpefacientes vendense nos países mais ricos, sobre tudo entre a xuventude, que é  a parte da povoacion mais vúlnerabel. E um doble proveito, pois ganhan dinheiro e por outro lado eliminan rebeldes. Narcotizan a malta, e mantenhenos submisos através da dependencia, e da degradacion social. Nunca a ninguem lhe interesou facer um estúdio sobre a xuventude morta por esta causa, que parece ser foi elevada nas zonas costeiras Galegas.
Recordo agora aquí um programa da Television Espanhola, que tratava sobre a droga no Perú, ian entrevistando os terratenentes que cultivavan a coca nos seus latifundios, até que um destes reis pequenos afirmou, que el só colocaba a metade da producion no mercado negro, pois a outra metade era comprada directamente pela Cola-Coca.
Preguntome eu, para que queria esta empresa tanta coca? A famosa receita desta fábrica, tan celosamente guardada no mais absoluto segredo, porqué?, para qué tanto sixilo para facer unha porcaria coma esta?
Como cantava um poeta local da Paradanta, “Camarero” em Madrid, levado pelo seu sexto sentido, na candura magnífica dum dos seus poemas

¡¡ AGORA COM A DEMOCRACIA, HABERA DROGA PARA TODOS !!

Léria Cultural

Em apoio das economias locais modestas

Submerxidos num submundo Neo-Liberal galopante, nefasto para a boa saúde dunha sociedade, e contra o qual úrxe loitar com todas as escasas forzas de que dispomos. Da intensidade deste combate dependemos non só todos nós, mas tamen o nosso planeta.
Como arma primeira o “Logos”, a razon comun de todas as cousas, comun é a todos o pensar.
Sendo a razon comun, viven muitos como tendo um pensamento privado seu.
Se non há lúcides, non ha nada, pois tudo se baralha e confunde, e um acaba tomando copas com canalha e atirando pedras sobre o seu proprio telhado.
Que algo da intelixencia universal, que parece ser habita o universo inteiro, poida penetrar no nosso pobre craneo e axudarnos a bem discernir, que é o único que nos pode esquivar á depredacion.
Sem a Natureza, nada teria sentido, pois dela dependemos todos, a vida non seria vida pois é a nossa ledicia.
A fraternidade, tamen é unha boa escapatoria, ela fará a nossa vida felís, pracenteira, e só por si mesma xa dará um claro sentido á nossa existencia.
A autosuficiencia, a autarquia, som metas gratificantes e compensadoras, furtemos ó mercado todas as nossas relacions, incluso as económicas, fuxamos por todos os buracos que som muitos.
Pregoamos a gratituidade de tudo, a abundancia, e a boa vida. Enemigas todas elas da economia, e do poder.
Gastemos o pouco que temos no nosso entorno, na xente que conhecemos. Evitemos as grandes superfícies comerciais, as multinacionais, o capital.
Mais bonitos e mais perfeitos som os productos artesanais, feitos pela man do homen e non por máquinas.
Por outra parte, a nossa riqueza permanecerá em nós, non emigrará a “Paraísos Lonxanos”, non deslocalizará povoacions, viviremos mais desafogados e libres da escravidon, e como recompensa disfrutaremos das mutuas companhias.
Consumamos o que conhecemos, o que está xunto de nós, cousas que sabemos sans, que sabemos quenas fai, xentes de que apreciamos a sua bondade.
Perigoso é para todos nós, por recursos nas mans de pessoas sem escrúpulos, que os levaran para outras partes, onde ninguem os conhecerá como ladrons, e os ademirarán como ricos e poderosos.
Sexamos enemigos mortais do trabalho assalariado, pois é unha afrenta á nossa dignidade, um crime de lesa humanidade. Vivamos sem trabalhar, laborando todos para o bem comun, colectivamente, cooperativamente, gozando da nossa mútua companhia.

“…pois que desta via de busca descartei a primeira.
Mas logo da outra, a que xa mortais que non saben nada,
se torcen, cabezas de a dous: que falta destino nos seus peitos,
que lhes trazan dereita a ideia torcida, e van arrastados,
surdos e cegos ó par, pasmados, tropa indistinta,
a quem ser e non ser lhes dá nas suas mentes o mesmo
e non o mesmo, e ha rota de contravolta de tudo.”

Parménides

Léria Cultural

Homen mau idiota seguro

Há unha velha teoria filosófica, que afirma que unha das maneiras de detectar a difícil e esquiva intelixencia, é a bondade. E outra que asevera que ha duas substancias no universo, que se expandem infínitaqmente até ocupar todo o espacio disponibel, son elas o Hidroxénio e a Estúpides.
A palabra Grega “Idiotés”, ó contrário do que vulgarmente se pensa, non significa tonto, ainda que algo disto tamen axa, senon home da rua. O que na nossa soberba fala seria um “larchan”, ou sexa home de baixa condicion ética, descastado e antisocial. Carece da intelixencia necesária para conhecer, a sua propension para o negócio empresarial, levao a lesar constantemente o seu entorno.
Apesar da promocion do home mau, que interesadamente fan as autoridades, este tipo de suxeitos abundantes e vulgares, so perturban o funcionamento da sociedade, e o ritmo harmonioso da natureza.
Incapazes de compreender nada dereito, somente sabe ver o seu interes, e a palha na manxedoura, non lhes fai ningunha graça brincar com as cousas de comer, fan como os cans domésticos, quando comen non conhecen nem o seu próprio pai.
Um home bom, poderá parecer parvo, mas home mau ídiota seguro.

Léria Cultural

Isto non é unha democracia

ISTO NON E UNHA DEMOCRACIA

Presentado como “Democrático” pola propaganda mais carente de escrúpulos, este imperialismo agressivo e descivilizador, comete continuas violacions contra o dereito de xentes, e massivas matanzas internacionais. Mas na verdade, este rexime non é unha Democrácia, pois a teoria politica que identifica Democrácia e Sufráxio Universal é falsa, dado que a Democrácia é o governo real e efectivo do povo, e o Sufráxio Universal nas condicions actuais non passa de ser unha enxenhosa formalidade, destinada a ocultar a potestade exclusiva de determinados grupos de poder extraordinariamente minoritários.
O análisis racional da verdadeira identidade deste rexime político, levanos fácilmente o seu tutano, que é o de Liberal Parlamentário, e é grande o abuso de linguaxem e non só, tildar os reximes representativos actuais de Democrácias. Pois o povo carece de liberdade, ó seren resultado do aperfeiçoamento das dictaduras anteriores. Condicions tais de desnaturalizacion dos dereitos formais, e de represion, que leva as “Liberdades” otorgadas de feito a carecer de relevancia.
A Constituicion de 1812, é a primeira Liberal, e modelo que seguem todas as demais, inclúsive a de hoxe em dia. Foi obra dunhas Cortes, cuxos diputados foron elexidos por um embrolhado sistema, que fai dela um texto carente de lexitimidade Democrática. O Liberalismo serviuse do Sufráxio Restrinxido até 1890, ano no que reconhece o dereito de voto aos barons, e somente em 1931 é permitido ás mulheres.
O Parlamento, como camara de Notáveis aproba e promulga um sem fim de leis altamente lesivas para a xente do comun, unha ferrea trama coercitiva, que envolve como colete de forzas toda a Sociedade Civil, privandoa das liberdades politicas e civis básicas. Mediante unha normativa especifica muito restrictiva, institue xuntas censoras, e encarga o poder xudicial da represion da liberdade de expresion, poder este que é o mais antidemocrático de todos, tanto pelo seu orixem, como pela sua natureza.
Fundamentadas na version maniquea do liberalismo, como unha luta entre “Liberdade” e “Fanatismo”, unhas minorias tirânicas blanden sem rubor algum a constituicion de turno. Liberdades aparentes, irreais, inóperantes, son proprias do constitucionalismo actual, unha dictadura politica que so se diferença em questions secundárias e na rectorica do franquismo.
A revolucion Liberal, lonxe de ser um ascenso da liberdade á custa do despotismo, resultou na realidade o robustecimento sem limites do aparato estatal.

Féliz R. M.

A Canxa

Pensamos nos tempos que van correndo, quando o balao e o médico restringem e doseiam as quantidades, para que morramos saudaveis, xa que temos que comer e beber pouco, escolhamos o melhor.
Em 1563 em Goa, o físico Garcia da Horta contanos no Colóquio dos Simples e Drogas, que o arroz cozido com sal, ficando a água muito grossa, que mal se encherga o arroz, chaman “canje” os goeses.
Na “Visita ás Fontes” de 1657, D. Francisco Manuel de Mello” dános  conhecimento da Galinha cozida, de que certamente aproveitan o caldo.
O Dicionário Morais, em 1889, fala no “arroz cozido até facer caldo grosso; ou caldo de galinha com arroz”, parecenos que foi nesta altura que a “Canje” goesa e o caldo de galinha se fundiram na “Canxa Portuguesa”.
Fique assim sabendo que a canxa é de orixem goesa e xa nessa altura era remédio para curar as maleitas do corpo.

O Caldeiro (Lisboa)

A Globalizacion chegou a Lisboa

Pagar para dormir unhas horas no chan, dentro dum andar normal, vinte pessoas amontoadas, sem ventilacion suficiente, os cheiros epidémicos acumulados. Isto é o que nos ofrece o novo sistema económico Liberal, made in U.S.A.
Que seguramente seran acordados com unha vara, quando o seu tempo finiquitar, é um dos logros mais modernos e funcionais, altamente competitivo, e que adora as novas tecnoloxias.
Xentes que moran na rua, vendedores de rosas, mendigos, deven ser os clientes que alimentan este mercado Asiático-Bananero, método que seguramente os empresários democráticos atopan altamente interesante.
Estes países “amigos”, son verdadeiramente o modelo a seguir, os mandantes necesitan escravos baratos, e ó non habelos aquí suficientes, importan.
Non estranharia, que sendo estes parlamentos tan partidários da liberalidade, decretaran que quem queira ser escravo, poida selo libremente.
Somos tan, tan liberais, que xa estamos raiando no prodigo.

Léria Cultural

O Centro Galego de Lisboa

O Centro Galego de Lisboa, reproduce dunha forma paradigmática todos os males da aldeia Galega, todas as lacras sociais nele estan presentes, como unha epidémia maléfica que se expande em todos os lugares, alí onde se xuntan as trabalhadas massas humanas.
Na sua cúspide unha piramidezinha, composta por cacícada politica, que otorga medalhas absurdas, e mangonea burdamente, toda unha borregada que se amamanta no bar.
Quando um alí entra, sabe logo quem manda. Em vez de encontrarse com carteis que promovan a sua terra e a sua Cultura, non, nos atopamos com Cordoba, Granada, Sevilha, e unha secretária paga polo centro para atender á promocion do “Baile Flamenco”.
As cortes dos cavalos, é o sitio mais frequentado, pois alí está a taberna, toda ou quase toda a vida social dos emigrantes se desarrolha neste lugar animalesco. Xogan e beben, narcotizando as xa de por sí escasas faculdades mentais desta xente terceiro mundista.
O segundo monarca do vício, o xogo, sempre presente tamen, imponse como actividade fundamental, e quase única, queiman o tempo, xogan e xogan, hora trás hora, num teson inútil e pernicioso de acanalhamento psíquico.
Non se pode desta maneira, elevar a autoestima dum povo humillado. Fái falta sangre nova, que se libere destes engrenaxes de poder, desta canalha parasitária, que estrangula toda grandeza de miras. Que tenha a valentia de levar de forma digna um Centro Cultural, que promova a Cultura da sua Terra Nái, que peche a merda da taberna, que mande o flamenco pra casa da tia.

Léria Cultural

Portoluso

Non se sabe bem porque enrrevesados caminhos da politica, veio o nosso “Portocale”, o porto dos Calaicos, a transmutarse em “Portoluso”, acompanhado da sua respectiva “Lusofonia”.
A nossa “Fala”, misteriosamente pasou a ser obra dos Lusitanos. Pasou a ignorar completamente as suas orixens Galaicas, como bicho de duas cabezas pasou á propriedade dunha nacion diferente.
Confeso a minha ignorancia, sobre a lingua dos Lusitanos. Os quais vivian nas ribeiras do rio Lyssos, e cuxa magnífica capital era Emerita Augusta, mas sospeito que non era esta que os Portugueses falan.
Tamen non sei porque motivo os Portugueses son Lusitanos, porque se foran Portolusos, serian somente Lisboetas, pois esta sim era o porto da Lusitânia.
Mas patientia nostra, esta atabalhoada confusion dos orixens, puido efectivamente deverse a um predominio castizo da capital
Um país que caminha tranquilamente tan perdido, em questions tan fundamentais como esta, que é capaz de chamar Lusófonia ao Galaico-Portugues, non debe decerto estar muito orgulhoso do seu patrimonio cultural, dos seus, e de si mesmo.
Falsidades matarroanas, non podem apartar um povo do seu cerne, da sua Fala fermosa, do seu mundo pecúliar.
Por favor, non dexeneremos em “República Bananera”.

Léria Cultural

O Bacalhau a sombra

Esta é unha receita, que non costuma figurar nos melhores manuais das mil e unha maneiras de cozinhar este peixe salgado, tan fortemente apreciado por todos nós.
O método consiste em cozer conxuntamente, unha posta de bacalhau, e unhas batatas.     Quando os tuberculos estan prontos, pendurase diante la lampara que alumia o comedor, a posta do peixe, de maneira que a sombra cáia xusto dentro do prato. Enton chegou a hora de regar tudo com um chorro de aceite, para ir molhando parsimoniosamente o pan e comendo as batatas, saboreando lentamente, sem presas, este manxar espiritual, liberado de toda matéria poluta, que nos prende a este baixo mundo, e nos eleva qualitativamente a categoria de matéria-subtil, a ánima.
Escusado é afirmar, que só paladares dotados de um mínimo de intelixencia, seran capaces de degustar este fruto da imaxinacion mais febril.
Mas como a realidade, sempre supera a fantasia, no pior dos sentidos, vou narrar aquí unha historia verdadeira, que sucedeu na nossa casa de Lisboa. A minha avó  alugou um quarto a um casal de labradores do interior do país, que desertara da sua terra nái, para vir emgrossar um exercito de man de obra miserábel, tan necesária para alimentar o dessarrolhismo moderno.
Estes pobres aldeans, utilizaban unha moderna variante do “Bacalhau á Sombra”, que consistia em cozer repetidas veces a mesma posta de bacalhau, e comer somente as batatas, para que desta maneira o gosto do peixe fora adobando as sucessivas camadas.
A esperanza d’um futuro melhor, foi sacrificada a vida de tanta xente humilde, que perdeu as suas raízes, só por acreditar cegamente no progresso.

Léria Cultural

Lisboa Gaiata

Esta varina branca com a saia cor do mar, é a nossa segunda nái. Despois da Terra é ela quem mais nos cala, entrou medrada de fascínio n’alma nossa, irmandada na fala e na cultura, mais filha de nosso cerne que ninguem.
Portugal leva nos nomes de arvores das suas xentes, toda a tradicion druídica, todas as Hamadríades protectoras, todo o bosque sagrado Céltico pervive transmutado em homens, que abandonaron as suas raíces.
Cantaron os seus poetas, e os seus trovadores, fados para a alma das xentes nossas. Palabras agarimosas, o rumor harmonioso dos seus falares profundos, percorreron longas distancias de nevoeiros ultramarinos.
A lírica Galaica, atenazou a sua alma de saudade, e a dotou dunha personalidade única. Estas xentes souberon conservar a paixon pelos verdes campos, polas frias aguas, e pela chamada brogadora do fundo mar.
Por imprescrutáveis caprichos da fortuna, que parece que brinca com todos nós, como se de folhas secas se tratara, o patron de Lisboa é Espanhol. Non se sabe porque enrrevessados caminhos d’agua, veio este cadaver acompanhado de dous corvos aqui parar, este San Vicente de fora veio rio abaixo morto para ser bandeira dunha cidade hostil. Talves tudo isto, non queira senon significar a estranxeiria destes credos cristans, vindos de lonxanos imperios Romanos.
Amar a benignidade do teu clima, os perfumados miradouros desta Babilonia atlantica, eterna primavera de manxericos. As “Alfacinhas” quentes, morenas, de siluetas fráxeis, e falas mansinhas.
Tantas lembranzas acomuladas desde a infancia remota, sonhos de nocturna luxúria, de vielas bairristas, e bohémias fadistas da nossa Lisboa. A cidade era regada todas as noites, por almeidas-lavandeiras de Caneças, que a purificaban para o ritual dos “Pregoes Matinais”, que xa nao nunca voltan mais. Ficaron perdidos, mudos nas trevas do tempo, unha teatralizacion xeneralizada da vida quotidiana, que teiman em non morrer nas nossas memorias.
Por um mar de pedrinhas brancas, baixamos por Alfama até o cais, que era daquela um mundo bulicioso e singular, os barcos veleiros das ribeiras do Lyssos, descargaban sobre as costas queimadas polo sol de um exército de estivadores descalzos e de calzas dobradas, todas as abundancias que inundaban a cidade pelo rio. As hortalizas cheirosas, das quintas que rodeaban a cidade.  As especiarias orientais, vindas dos lonxanos paraísos de Ala, para embriagar de luxuria os nossos sentidos, alí naqueles templos se confabulaban.
Ir indo, per locca marítima, até o Terreiro do Pazo, onde Pessoa disfrutando da varafunda da multidon das naus, se preparaba para as suas aventuras ultramarinas. Ha que chegar num “casilheiro”, para que a cidade branca entre polos olhos adentro, como seres vindos de perdidas distancias, que a sua melhor estampa, apague a nossa sede de terra segura. Sentados em tabernas arcaicas, regentadas por Galegos, admirando com olhos de Poeta, tudo o que passa por entre camaroes cozidos e a benignidade do vinho branco. Das Tabernas do Socorro, ás quais o negro carbon, que se queimaba nos lares domésticos em gráceis fogareiros de barro, daba um aspecto ainda mais sórdido, conservo ainda grabado na minha memoria o fedor a mexo destas lúgubres moradas.
So estes cheiros, xa abrian os apetitos dos numerosos viandantes, propicios sempre ás tentacions da carne e do peixe, que daquela eran os reis da cidade, e non contaban com a infernal companhia dos automoveis. As casas de Comida, punhan ó dispor da povoacion um amplo abanico de manxares tradicionais, as “Iscas”, os “Passarinhos”, as “Bifanas”, os “Preguinhos”, os “Pasteis de Bacalhau”, a “Sopa de Cazon”, etc…
Os cafés coloniais, de exóticos aromas, vindos para quentar os desleixados animos da Bohémia politico-literaria, as cumplicidades de modernos amores, sítios onde se escrevian as cartas pra familia, lugar de comédias improvisadas, de talentos artistiticos insuspeitados, multitudinarios e baratos. Podian em qualquer momento surxir, conspiracions imprevistas, onde pessoas em fúria, se levantavan de repente e corrian a apedrexar o Banco de enfrente, talvés excitados pela rectórica flamíxera d’alghum literato rebelde.
As suas pastelarias Versailhescas, cheias de meninas doces, tenras, deslumbrantes. O romanticismo, e a louzania das suas miradas, a delicadeza xestual das suas figuras. Um “Dolce fare niente”, unha “Vie en Rose”, non ha nada comparável a viver de rendas, no meio desta lenceria fina. Este era o delicioso mundo dos “Pasteis de Nata”, dos “Bolinhos de Arros”, das “Bolas de Berlin”, do “Galao”, do “Vinho do Porto”, etc…, etc…  ¡¡Viva a Marmelada!!, sempre a minha nai me alertaba, contra os perigos desta vida mol. ¡¡Toninho, non te relaxes!!, mas dentro da tension guerreira, um non podia deixar de apetecer este mundo pracenteiro, brando, acolhedor, e farturento, constactando lamentabelmente, que toda virtude, nunca queda impune, pois leva xá incorporada no seu cerne o castigo.
No tempo dos “Santos Populares”, que son as festas grandes da cidade, todos os sentidos despertan para o Beltain, medran nas “Marchas Populares”, unha febre de bacanais antigos, que fan ferver a nossa sangre de lascivia.  Nelas o Maretas, escravo-estivador de unhs quarenta anos de idade, desflorou a Altina, unha lontra peixeira menor de idade.

¡¡ Xesus meu Deus, que grande desgraça !!

Como castigo por esta esplendida afrenta á moralidade, foron obrigados a casar. Pois eles bem sabem que a propriedade mata o disfrute, e em question de amores muitissimo mais. Bom, passemos a assuntos menos complicados da festa mundana, as sardinhas assadas á moda antiga, sobre o carbon oloroso, chorreando sobre o pan escuro a sua graxa. O Santo Antonio, casamenteiro das velhas, o San Xoan das fogueiras, e o San Pedro porteiro, pois é ele quem fecha as festas sempre. Despois de todas estas loucuras, xusto seria regar “Manxericos” ó luar, nas sofocantes noites do vrán.
A cidade velha é tan inmensa, tan cheia de graça arquitectonica, que a modernidade ficou perplexa, impotente e apoucada, perante os insuperáveis atrancos, que asfixian a sua vontade de destrucion. Penso que afortunadamente, a cidade será capaz de resistir unhs séculos mais, amparada na sua magnitude, e no colapso capitalista, producido pelas rendas antigas, que impedian qualquer especulacion que puidera por em perigo os tesouros da Urbe. Esta fortuita situacion, impedia qualquer obra, tanto por parte dos senhorios, como por parte dos inquilinos, tal áporia economica, fixo com que a bela Lisboa conservara toda a autenticidade, ha prédios inteiros, portas, xanelas, que ainda hoxe em dia visten as pinturas de cinquenta anos atrás, a romantica poeira dos tempos passados alí pousada. Perviveron os encantos intactos, em amplios lugares desta amada única, desta nái de tantas xentes rememoradas.
Lisboa sofreu abultada destrucion, por causas naturais, e por outras que non se saben abertamente, mas que sempre foron um enigma para mim, como se alguem quixera romper por unha parte da cidade arrasando tudo ó seu paso, um novo Marqués de Pombal conspirador-cabalistico. O terremoto devastou unha parte importante da cidade, mas tamen a man do homen se cebou  na sua beleza, unha das feridas mais crueis, de que ainda hoxe non logrou recuperarse, foi na zona do Martin Monis, Mouraria, Praza da Figueira. É como se faltara algo, que nunca xamais poderá ser reposto.

¡¡ AI MOURARIA !!

Fotografias antigas poden dar unha ideia gráfica do que aquilo era, a rua da Mouraria, a velha rua da Palma, o arco do Marqués do Alegrete, a igrexa do Socorro, que foi demolida com diabólica celeridade, o teatro Apolo, mas sobre tudo a Praza da Figueira. A Morte desta Praza, foi um duro golpe, asestado por mans assessinas no corazon da cidade, ela era um mar de vida, unha riada de xentes laboriosas, que tinhan aqui o seu sustento, e inundavan tudo com a sua vitalidade de formigas. No seu lugar ficou um horrendo deserto de cemento armado, coroado pela estátua equestre de “Connan o Barbaro”, cousas da modernidade.
A pobre Mouraria, foi massacrada por várias xeracions de feras, cada década foi sumando despropósitos e mau gosto, chegando ó que os nossos olhos podem ver hoxe em dia, um cadáver carente de vida cidadana, marxinalizado, e que nunca ninguem foi capaz de ocultar. O médico sempre pode enterrar os seus erros, mas ós arquitectos resultalhes bem mais difícil esta labor.
Lisboa velha cidade, na tua contra se conxuraron, o tempo que tudo derruba, e o homen que nada respeita. Mas tu acordate, que o Lyssos que te deu o nome, é sempre novo.

(Ameaço, como Sebastian que sou, voltar unha manhan de nevoeiro acompanhado por Pedro Homen de Melo).

Léria Cultural