Este esburacamento megalomano, talmente comparável ás minas d’ouro da Galaecia, custou innumeras vidas, dividiu países, e ainda hoxe em dia o lugar permanece ocupado “manus-militaris”.
Febres, calor, mosquitos, condicions laborais de campo de concentracion, os trabalhadores caian como moscas, o qual levou estes linces a pensar emia contratar xentes de grande resistencia fisica, e acostumados a xornadas duras e prolongadas, entre eles preferian a campesinos Galegos, preparados para bourear.
A companhia “Bananera” pagaba só de seis em seis meses, para evitar que as pessoas escaparan, recevian a sua soldada xunta, correndo o risco de ser roubados por capangas a mando da propria empresa, o que os impedia voltar á sua terra, tendo que continuar trabalhando naquel inferno outra ves mais. Muitos xamais puideron retornar, prendidos naquel engrenaxe do capitalismo mais demente.
Non fai muitos anos, vi num programa da Tv Galega, unha entrevista á filha dum destes homes que nunca tiveron medios para voltar, acabando por quedar por alá, contando que lhe cantaba cantigas nunha fala estranha.
Bastantes labradores da nossa terra, tiveron aquí o seu calvário, nestes negocios do dianho.
Eira Comunal
