Arquivos diarios: 08/10/2011

O Espantalho que se moveu

Chegou certa manhan a oficina do banco, um home dunhs quarenta anos e dixo bastante emocionado; “vouche contar unha cousa, que vas pensar que estou mal da cabeza. Vinha eu a conducir desde Salvaterra, quando um espantalho que estava nunha veiga me acenou com a man. Xuro que me abanou com a man, baixei do coche e puxen-me a mirar fixamente para el, pelo menos des minutos, e nada, non se moveu. Mas estou seguro que me dixo adeus.”

Meses mais tarde, a minha companheira de trabalho Beatriz, que abandonou a banca para dedicarse a oficio muito mais gratificante o do ensino, observou que um dos seus alumnos infantis coxeaba obstensibelmente.

“Que che passou nos pes?”

“Onte espetei unhs toxos.”

“E non lhe dixeches nada a tua nai?”

“Se lho conto, levava unha tunda.”

“E como teis os pes neste estado lastimoso?”

“Estabamos onte todos a brincar na carretera, nunha curva sem visibilidade, colocamos um boneco tumbado no chan, vestido coas nossas roupas, e tamen lhe calzamos os meus zapatos.”

O primeiro a aparecer foi um camionero, que cravou o freno a fundo desesperado, baixou aflito da cabina, e quando se percatou da broma começou a gritar, cagandose em tudo quanto havia. Os pequenos asustados escaparon polo monte adentro, ficando o que estaba descalco neste estado calamitoso.

Nisto unha das pequenas, empezou a contar outra historia semelhante:

“No outro dia, vestin-me  de espantalho, e puxen-me no meio da veiga, decindo adeus os coches que pasaban. Mas um deles parou, saiu para fora, e quedou ali parado mirando para min, pelo menos des minutos, e eu quietinha, quietinha, que non movia nin sequera unha pestana.”

 Eira Comunal